Kochając wroga. Tajemnice łączniczki recenzja

Wiele już napisano o tej książce. Jestem przekonana, że autorka "Kochając wroga. Tajemnica łączniczki" zyskała sobie grono wiernych fanów w Polsce, którzy będą niecierpliwie czekać na kolejne jej powieści.
Jak przeczytałam na stronie Gosi Nealon w swojej twórczości podejmuje tematy związane z II wojną światową, czerpiąc inspiracje z historii zasłyszanych w rodzinnych stronach. Mieszkając za oceanem pisze o Polsce, trudnych przeżyciach ludzi, którym przyszło się mierzyć z koszmarem wojny i okupacją zarówno ze strony niemieckiej jak i sowieckiej.

Jej pierwsza książka przetłumaczona na język polski to historia Wandy Odwagi, młodej warszawianki, która stara się, mimo ciężkich czasów, żyć zgodnie z zasadami wpojonymi jej w rodzinnym domu. Nie traci ducha, wspiera ruch oporu pełniąc rolę kurierki i łączniczki. Jednak i jej domu nie omijają tragedie. Śmierć ojca, do której przyczynił się SS-man Stefan Keller sprawia, że tarci ona grunt pod nogami. Nie ma jedna wyjścia. Musi otrząsnąć się i wrócić do życia. W Warszawie szykuje się powstanie, które przejdzie do historii jako 63 dni bohaterstwa i chwały mieszkańców stolicy.
Dziewczyna angażuje się w walkę a jej niespodziewanym sojusznikiem i aniołem stróżem staje się ten, który zapisał się w jej pamięci jako morderca ojca. Jednak prawda o tym mężczyźnie okaże się zgoła inna a życie napisze scenariusz, którego nikt nie mógłby się spodziewać.

Powieść ta to historia miłośna, pełna wzruszeń i zwrotów akcji, którą pokochały czytelniczki (i czytelnicy) o wrażliwych sercach. Ja jednak mam z nią pewien problem: trudno mi uwierzyć w tę historię. Powstrzymam się, aby zdradzić Wam twist fabuły odsyłając do książki, jednak dla mnie zmienił on tę opowieść w bajkę. Wiadomo zaś, że bajki zawsze mają pozytywne zakończenie, gdzie wszyscy żyją długo i szczęśliwie.
Wszystko to sprawiło, iż lektura upływała mi nad rozmyślaniem, czy tylko ja mam taki dystans do tej historii, czy też większość zauważy, że coś tu nie gra.
Czytając opinie wiedzę jednak, że jestem w mniejszości, ale ja zawsze kontestuję, podważam i mówię "sprawdzam"