Histeria recenzja

Czasem tak jest, że nierozwiązane sprawy kładą się cieniem na nasze dalsze życie. Zakurzone wychodzą z szafy, dając o sobie znać. Spokój jest tylko pozorem. Nie znamy dnia ani godziny, kiedy wrócą. A wtedy nic już nie będzie takie same.

Histeria to dalszy ciąg przygód Brunona i Larysy. Kobieta z iście dziennikarską precyzją bada sprawę tajemniczego Fantoma, który uprzykrza życie mieszkańcom Warszawy. Policjant zaś bada sprawę brutalnego zabójstwa kobiety. Na pozór te dwie historie nic nie łączy. Jednak jak to w życiu bywa, to co wydaje się oczywiste, wcale takie nie jest. A klucz do rozwikłania zagadki leży tuż na wyciągnięcie naszej ręki.

Powiem krótko. Kolejny raz przepadłam. Wprost nie mogłam się oderwać. Jest to taki kryminał, który pochłoniecie w jeden wieczór. Moja sympatia do bohaterów nie uległa zmianie. Nadal ich uwielbiam. Z pozoru zimni, może nieco sarkastyczni tak naprawdę okazują się idealnymi przyjaciółmi, którzy w sytuacji zagrożenia stoją za sobą murem. Autorka kolejny raz pod lupę bierze bardzo trudny temat. Tym razem jest to przemoc wobec dzieci. Wydawać by się mogło, że taki wątek nie obroni się w kryminale, że powstanie z tego coś marnego. Nic bardziej mylnego. Tutaj mamy do czynienia z czymś naprawdę mocnym. Cała problematyka ukazana w Histerii jest tak zarysowana, że czytelnik czuje, że taka opowieść mogła wydarzyć się naprawdę. Nie mamy tutaj do czynienia z czymś wyimaginowanym na potrzeby lepszego sprzedania się pozycji. Tutaj wszystko jest tak autentyczne, że aż przerażające. Jednak sporym minusem było zakończenie. Nie czułam tego napięcia, takiej nutki niepewności. Dla mnie wszystko szło za szybko. Mamy spokojną fabułę i nagle pstryk wszystkie wątki rozwiązane. Niemniej jednak całość wywarła na mnie duże wrażenie.

Sięgając po książkę, liczyłam, że dostanę odpowiedź, na pytania zawarte w pierwsze części. No cóż, na rozwiązanie przyjdzie mi poczekać do następnej książki. Mam nadzieję, że będzie tak dobra, jak dwie poprzednie. A może nawet i lepsza.