Histeria recenzja

Bruno Wilczyński i Larysa Luboń po raz kolejny stają przed wyzwaniem rozwikłania trudnych spraw, w których niewątpliwy udział mają totalni psychopaci. Za komisarzem ciągnie się sprawa zabójcy, którego od długiego czasu nie udało mu się schwytać. Larysa z kolei, po tym, jak jej były przełożony, a jednocześnie przyjaciel, stoczył się w czarne sfery rzeczywistości po stracie ukochanej żony, podejmuje pracę w Newsweeku. Pod okiem bezkompromisowej szefowej zajmuje się sprawą tajemniczego Fantoma, który w masce przemierza warszawskie ulice, siejąc postrach wśród mieszkańców. Dziennikarka ma oczywiście pewien trop, którym uparcie podąża. Na drodze jednak nieustępliwie stają jej cienie przeszłości, które budzą w kobiecie niepohamowaną potrzebę dokonania zemsty na swoim dawnym oprawcy.
Jakby tych spraw było mało, otrzymujemy zabójstwo kobiety, której ciało ze zmasakrowaną czaszką znaleziono przy zapłakanym dziecku. Czy wszystkie te zbrodnie coś łączy? Dlaczego ktoś miałby zabijać matkę na oczach malucha i jeszcze przed ucieczką zatroszczyć się o jego bezpieczeństwo?

Podobnie jak we "Wrzasku", akcja powieści toczy się szybko i z niebywałą energią. Główni bohaterowie dwoją się i troją, by pogodzić wypełnienie palących spraw zawodowych z jednoczesnym rozwikłaniem swoich własnych problemów, które rzucają się cieniem na ich całym życiu. Na kolejnych stronach obserwujemy, jak spod twardych skorup co jakiś czas wyłaniają się strzępki miękkich, poranionych osobowości, które próbując zachować pozory, walczą o przetrwanie. Bruno zdaje się być nieco łagodniejszy niż w pierwszej części, Larysa jakby coraz częściej dopuszczała do siebie fakt, że ma jakiekolwiek uczucia... Dobrze było kibicować im w tej walce, toczącej się zarówno na polu prowadzonych śledztw, jak i w sferze emocjonalnej. Książka trzyma w napięciu, a zaskakujące zaskoczenie jest prawdziwą wisienką na torcie. Jednocześnie dostajemy swego rodzaju bonus w postaci wielkiego znaku zapytania, który zachęca do sięgnięcia po kolejny tom serii.