Brudna Ameryka recenzja

Akcja toczy się w Chicago w serwisie sprzątającym, założonym przez Polkę i złożonym z Polek w różnym wieku.

W każdej grupie kobiet, jak wiadomo, są sympatie i nienawiści. Kobiety te spędzają ze sobą codziennie mnóstwo czasu w samochodzie, którym są rozwożone do pracy. Znają nawzajem swoje życie i opowieści na wyrywki, zazdroszczą sobie zarobków, czasem grają nieczysto przy podziale sprzątania (ktoś zna dom i sobie bierze czyste pomieszczenia a koleżance przydziela „stajnie Augiasza”, czyli ktoś się nudzi a komuś pot leci po ….)
Czasem nasze panie dostają napiwki, czasem trafiają na chytre babska :)

Czy praca sprzątaczki może być ciekawa? Na pewno nie ma monotonii.

Zdarzają się dziwne prośby np. aby pokazać jak się myje podłogę (??). Są oskarżenia o kradzież, czasem wcale nie trzeba sprzątać, wystarczy tylko pobyć i odgonić samotność, czasem zdarzają się ciekawe zlecenia – np przez kilka godzin myć niewielki kredens. Nasza bohaterka sprząta też u Miss. Czasem dziewczyny sprzątają domy przeznaczone na sprzedaż, czego nie lubią.

Znajdziemy tutaj troszkę polskiego buractwa – cwaniactwa. Za pierwszy dzień orki na szmacie, pan Zbyszek nie odpala Dorotce nic. Tłumaczy to tak: „jest pierwszy raz, dziś się uczyła, dlatego nic nie zarobiła”. A hajs idzie bez krępacji do kieszeni pana Zbyszka.

Czego się spodziewać po książce? Troszkę będzie jak w filmie „Szczęśliwego Nowego Jorku”.

Tęsknota za krajem, próby oszukania samej siebie w stylu „jeszcze rok i wracam”. A ten rok trwa wieczność.

Mamy kobiety zmęczone życiem, które harują i wysyłają pieniądze do Polski, do dzieci. Jak się zapewne domyślacie – do niewdzięcznych i łapczywych na $ dzieci. Kasa przyda się zawsze, na remont, na ślub. A mamusia niech się dusi w tych detergentach..

Generalizując to mamy wielki smutek emigracji. Gdzie polskie małżeństwa nawet jeśli są razem w USA, to widują się zaledwie w weekendy, w tygodniu goniąc za dolarem, bo trzeba spłacać kredyt hipoteczny.

Jaki obraz Ameryki? Ludzie jedzący pączki z Dunkin Donuts, jedzący gotowe zestawy z innych śmieciówek, rozrzucający bilon na dywanach, kochający zwierzaki, przechowujący w domu urny z prochami zmarłych.

Książka jest formą pamiętnika, gdzie każdy rozdział może stanowić odrębną historię.

W zakładce jest napisane, że nie jest to fikcja literacka, a raczej doświadczenia autorki.

Fajna była historia o zniszczeniu skrawka dywanu, gdzie oburzona pani domu zażądała pieniędzy na nowy dywan. Był on tak drogi, że musiały składać się wszystkie sprzątaczki z ekipy. One oddały pieniądze, a dywan z plamą dalej leży.

Książka pochodzi z Klubu Recenzenta portalu Na Kanapie