Brudna Ameryka recenzja

Wiem doskonale, że nie powinno się oceniać książek po okładce, ale gdy tylko spojrzałam na tę uśmiechniętą brunetkę w dopasowanym w ramach wykonywanego zawodu stroju i przyrządami do sprzątania przypomniała mi się od razu główna bohaterka serialu „Pomoc domowa” emitowanego już dosyć dawno temu, choć jestem pewna że niejedna osoba kojarzy sympatyczną i zwariowaną Fran.
Wspominam o tym dlatego, bo ogólnie rzecz biorąc pomyślałam że może przez to skojarzenie z serialem, który był całkiem zabawny „Brudna Ameryka” okaże się być napisana równie w pozytywnym, zabawnym i optymistycznym stylu oraz klimacie… Niestety źle pomyślałam.

Szczerze mówiąc to męczyłam się przy tej książce pomimo tego, że pozornie to czytało się ją bardzo szybko jednak bez większego szału i zachwytu.
Denerwowało mnie, że autorka opisując swoją „przygodę” jaką była praca w Ameryce, podzieliła w gruncie rzeczy ważne wspomnienia na wiele krótkich rozdziałów, które to ledwo się zaczynały… a już dobiegały końca.
Miałam po pierwsze głęboki niedosyt, że wiele historii było niedopieszczonych... a szkoda, bo gdyby było inaczej to z pewnością zyskałyby większą aprobatę u czytelnika. Pisanie po łebkach byleby tylko powstał ogólny zarys doświadczenia autorki i jej poznawania amerykańskich ludzi, domów, pracy i zwyczajów nie w pełni mnie usatysfakcjonował. Po drugie robił mi się w głowie niezły mętlik, bo dość spora ilość ogarnianych domów i przeskakiwanie z jednego zaraz do drugiego powodowały miszmasz. Jak dla mnie za dużo było wszystkiego naraz jednocześnie bez większej precyzji, emocji i zaangażowania.

Próbowałam jakoś zaakceptować ten format krótkich reportaży i pominąć fakt, że autorka nie potrafiła mnie wciągnąć mocniej w ich treść, ale chociaż naiwnie myślałam i łudziłam się, że coś mnie rozbawi i podejdzie mi chociaż poczucie humoru Pani opowiadającej te historyjki, ale też kiepsko.
Gdy dobrnęłam do ostatnich rozdziałów i przeczytałam, że autorka stwierdza jak „ostatniego dnia marzyła, by jak najszybciej zakończyć pracę” (zdanie wyrwane z kontekstu, ale wpasowujące się w moje odczucia) tak zrozumiałam, że może o to w tym chodziło. Autorka miała dość pracy, a ja dość książki ;)

Mam wyrzuty sumienia, że tak ostro opisuję moje wrażenia po „Brudnej Ameryce” ale żeby nie było, że jestem już całkowitą zołzą to kilka plusów też się znajdzie. Wzruszyłam się czytając rozdział „Czapka” choć również uważam, że potencjał tego wszystkiego jest mocno nierozwinięty. Od biedy i większej nudy jednak można zaryzykować tak dla zabicia czasu, ale nie oczekujcie, że jest to jakieś wielkie dzieło. Może Wy odkryjecie w „Brudnej Ameryce” jakąś większą wartość i coś czego mi się odkryć nie udało. (Ha! No niestety... Ameryki nie odkryłam, ale może Wam się to uda)
No cóż... może dam nam kiedyś jeszcze jedną szansę...