Blondynka w Amazonii recenzja

Zbawienna rola kalo­sza, wystą­pie­nie Ter­cetu Egzo­tycz­nego oraz naj­bar­dziej zna­ko­mite prze­pisy wska­zu­jące na to, w jaki spo­sób przy­rzą­dzić i zjeść.. mrówkę — tak nie­co­dzienne połą­cze­nie ele­men­tów może zawie­rać chyba tylko książka Beaty Paw­li­kow­skiej, Blon­dynka w Ama­zo­nii.

Owa książka (cho­ciaż powin­nam napi­sać raczej — ksią­żeczka) jest jedną z serii „Dzien­ni­ków z podróży” zna­nej podróż­niczki i pisarki. Cho­ciaż nie­spe­cjal­nie prze­pa­dam za jej sty­lem pisa­nia, Blon­dynkę w Ama­zo­nii, która dosłow­nie wpa­dła mi w ręce jesz­cze w ubie­głe waka­cje przy oka­zji czy­ta­nia cza­so­pi­sma Natio­nal Geo­gra­phic, uwa­żam za przy­jemną alter­na­tywę dla tele­wi­zora lub na przy­kład nużą­cego cze­ka­nia w jakiej­kol­wiek kolejce — a tych nie­stety pod dostatkiem!

Książka B. Paw­li­kow­skiej jest zabawna, urzeka opty­mi­stycz­nym podej­ściem do świata i pozwala dowie­dzieć się paru nowych rzeczy:

(…) Nocą wycho­dzą też wikławce, zwane mio­do­wymi misiami, cho­ciaż z niedź­wie­dziami nie mają nic wspól­nego, ostroż­nie wędrują po gałę­ziach, wypa­tru­jąc słod­kich przysmaków. Tymczasem po ziemi krążą miliony mró­wek, jado­wi­tych skor­pio­nów, pają­ków i innych stwo­rzeń, posia­da­ją­cych umie­jęt­ność wspi­na­nia się i poko­ny­wa­nia wszel­kich moż­li­wych prze­szkód znaj­du­ją­cych się na ich dro­dze. Z łatwo­ścią wcho­dzą na gładką ścianę kalo­sza, docie­ra­jąc aż do jego środka.

- Hm– roz­glą­dają się z zain­te­re­so­wa­niem. Jaka fajna kry­jówka. Zosta­niemy tu.

I zostają.

Zatem — któż wie­dział, czym są wikławce i gdzie lubią pomiesz­ki­wać różne, nie­ko­niecz­nie mile widziane stworzenia?

Blon­dynka w Ama­zo­nii, wspie­rana dodat­kowo inte­re­su­ją­cymi foto­gra­fiami być może dzie­łem pisar­skim nie jest, ale książką, którą warto (szcze­gól­nie w przy­padku pań) posia­dać gdzieś w zaka­mar­kach tajem­ni­czego świata zwa­nego torebką.