Ja, My, Oni. Teresa Torańska w rozmowie z Małgorzatą Purzyńską recenzja

Wywiad rzeka z wybitną dziennikarką, której już niestety nie ma między nami. Co ciekawe, z reguły to Teresa Torańska była wywiadowczynią, tutaj sama jest przepytywana przez młodą dziennikarkę.

Najważniejsze w tej książce jest szczere odkrywanie blasków i cieni zawodu dziennikarskiego oraz kulis powstawania książek Torańskiej. Mówi pani Teresa ciekawie o początkach swojej pracy w tym zawodzie, o tym jak ważne wtedy jest mieć mentora, od którego człowiek się uczy zawodu, co ciekawe jej mistrzem był Jerzy Ambroziewicz, reportażysta obecnie dość zapomniany.

Nie ma Torańska dobrego zdania o swoich kolegach dziennikarzach: „jakieś takie łapserdaki, tu chlają, tu się włóczą, ale tak nieładnie, imponują im dupy przygodne”. Mówi o kosztach psychicznych swojej pracy, najbardziej cierpi jej mąż, gdy ona żyje tygodniami tekstem, nad którym pracuje, wtedy myśli i mówi wyłącznie o temacie aktualnego reportażu. Poza tym lubi teksty, przy których się napłacze i nadenerwuje.

Była Torańska prawdziwą mistrzynią przeprowadzania wywiadów, potrafiła ze swoich rozmówców wyciągnąć rzeczy, które by nie powiedzieli nikomu innemu. W tej książce dowiadujemy się, ile ją to kosztowało. I tak sporo opowiada o kulisach wywiadów z czołowymi komunistami zamieszczonymi w książce 'Oni' która przyniosła jej zasłużoną sławę. Te rozmowy to była ciężka praca, powstawały długo, w wyniku serii spotkań, a potem Torańska pracowała miesiącami nad ich ostatecznym kształtem. Zaś znakomity wywiad z Urbanem, zamieszczony w 'Byłych', pisała przez pół roku, przez ten czas myślała wyłącznie o Urbanie, to była męka... No ale efekt jest znakomity, pokazała Torańska wspaniale i prawdziwie mentalność tego człowieka, co nie było łatwe, bo Urban lubił gubić tropy. A na Jaruzelskiego, gdy nie chciał autoryzować rozmowy, nakrzyczała, i się zgodził.

Uważam, że to książka absolutnie niezbędna dla wszystkich adeptów dziennikarstwa, chociaż obecnie w tym zawodzie sporo się zmieniło: dominuje naskórkowość i pogoń za sensacją, zresztą Torańska też o tym mówi i nad tym ubolewa. Niestety, nie widzę obecnie wśród polskich dziennikarzy nikogo, kto by się choć zbliżył do jej poziomu.