Samotnia recenzja

Zamknijcie oczy. Czujecie się bezpiecznie w ciemności, która zapadła, czy może w Wasze myśli wkradł się pewien niepokój?

A jak byście się czuli, gdyby tak wyglądało teraz Wasze życie? Gdybyście musieli nauczyć się funkcjonować w ciemności, akceptować własne ograniczenia i uzależnienie od innych w sprawach, które dotychczas wydawały się oczywiste?

Tak okrutnie potraktowany został przez los Leon Cichy, autor kryminałów i bohater najnowszego thrillera psychologicznego Anny Kańtoch. Jego życie odmienił wypadek samochodowy, w wyniku którego utracił wzrok i dotychczasowe życie. Czy prócz tego traci także rozum, czy rzeczywiście kobieta, która podaje się za jego żonę tak naprawdę nią nie jest? Czy pisarska wyobraźnia w tym przypadku okaże się dla niego przekleństwem?

Autorka wprowadza nas nie tylko w emocje osoby, która uczy się świata na nowo, ale przede wszystkim w zawiłą i niepokojącą spiralę zdarzeń, które świadczą o tym, że podejrzenia Leona mogą być uzasadnione. Tylko komu z otoczenia może zaufać, skoro nie ufa samemu sobie? Skoro nie potrafi odróżnić prawdy czy przebłysków z przeszłości od fragmentów pisanych przez niego książek?

Anna Kańtoch znakomicie oddała duszną atmosferę zacieśniającą się wokół głównego bohatera. Atmosferę wypełnioną podejrzeniami, domysłami i w końcu zbrodnią. Dzięki nagraniom będącym formą notatek Leona jego perspektywę odczuwamy niemal wszystkimi zmysłami. Niemal, bo i u czytelnika zamiast wzroku włącza się wyobraźnia, wyostrza zmysł słuchu, węchu, dotyku i smaku. Czy uda mu się odnaleźć prawdę pomimo otaczających go ciemności?

Tytuł „Samotnia” nie odnosi się jedynie do leżącego nieco na uboczu domu głównego bohatera, ale przede wszystkim do izolacji narzuconej mu przez stan zdrowia. Do samotności, którą odczuwa pozostając w mroku, gdy inni widzą światło. Do niezrozumienia, gdy mówi o swoich podejrzeniach, a inni myślą, że utracił rozum.

Część książki przeczytałam, część wysłuchałam w formie audiobooka i było to równie mocne przeżycie. Szczególnie dźwięki towarzyszące słowom lektora wzmacniały przekaz. Wystarczyło zamknąć oczy i wczuć się w emocje bohatera. To najlepsza powieść Autorki, z tych, które dotychczas czytałam.