Belcanto recenzja

Nikt nie spodziewał się, że pewne przyjęcie japońskiego biznesmena zwieńczone mini koncertem sławnej piosenkarki będzie miało taki finał. Do willi wdziera się uzbrojona grupa, a wszyscy uczestnicy przyjęcia w jednej chwili zostają zakładnikami. Stu dwudziestu jeden zaproszonych gości, dwudziestu kelnerów i siedmiu kucharzy nie może opuścić posiadłości. Pilnuje ich trzech generałów i piętnastu żołnierzy.

Pierwsze wydanie „Belcanto” Ann Patchett miało miejsce w 2002 roku. To czas, kiedy nie było smartfonów, a informacje pochodziły z wieczornego dziennika. „Belcanto” inspirowane jest prawdziwymi wydarzeniami.

Mam dylemat do jednoznacznej oceny powieści, bo tyle samo było we mnie znużenia co i zaciekawienia. Nie ukrywam, że zasiadając do lektury liczyłam na rozrywkę. Tymczasem Patchett rozwleka fabułę niemiłosiernie, by po chwili jednym zdaniem przyciągnąć uwagę. Zakładnicy stłoczeni w luksusowej willi są jednocześnie odpychający, a z drugiej strony wzbudzają zainteresowanie, mnożąc pytania co będzie dalej. Akcja powieści ograniczona jest do jednego miejsca, a autorka koncentruje się na przedstawieniu zmian jakie zachodzą w zakładnikach i oprawcach. Pikanterii dodaje międzynarodowe grono zakładników, tworzące tygiel języków, zachowania i zwyczajów.

Nie jest to brutalna powieść. Zaskakująco porywacze nie przejawiają aktów przemocy w stosunku do zakładników, może dlatego że to młodociani, dziko wychowywani, jedynie wykonujący cudze rozkazy. Z biegiem czasu zakładnicy i terroryści nawiązują nić porozumienia. Wśród wielu barwnych postaci trudno wyodrębnić jednego głównego bohatera – na prowadzenie wysuwa się piosenkarka i tłumacz.

Patchett rozsiewa dylematy – czy będziemy potępiać występki oprawców jeśli nawiążą bliskie relacje z zakładnikami? Czy zły jest faktycznie zły, a dobry dobrym? W odbiorze „Belcanto” nie sprzyjają długie opisy oraz brak dialogów. W wielu fragmentach, gdzieś między słowami ukryte są metafory, alegorie i podteksty. Czytałam z przerwami, czasami mając wrażenie, że siedzę w tym samym salonie, co zakładnicy, dusząc się i tłamsząc. Powieść Patchett to liryczna, ale trochę też przewrotna powieść – dla wszystkich, którzy cenią dobre słowo pisane. Pod dyskusję poddaję czy opis monotonnych dni spędzanych przez bohaterów na małej przestrzeni to tematyka, która przyciągnie czytelnika.

P.S. Wydana pięć lat temu powieść tej autorki – „Dziedzictwo” – bardziej do mnie przemawiała.




Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak Literanova