Niespokojni ludzie recenzja

Banda idiotów!

Właśnie te słowa mogły zatrzymać się na końcu języka Jack'a - młodego i ambitnego policjanta - ostatniego dnia roku w trakcie wykonywania czynności służbowych w pewnym niedużym mieście położonym niezbyt daleko od Sztokholmu. Jak inaczej nazwać grupkę zakładników, przetrzymywanych przez jedną uzbrojoną osobę w mieszkaniu wystawionym na sprzedaż, która po uwolnieniu składa tak niespójne i niedorzeczne zeznania, że ciężko byłoby już bardziej utrudnić policji schwytanie sprawcy? O losie! Zdradzę, że tylko jakimś cudem udało się Jack' owi zapanować nad emocjami i nie udusić gołymi rękoma któregoś ze świadków.

"Niespokojni ludzie" nie należą do tzw. literatury wysokiej ani ambitnej. To nowoczesna literatura obfitująca w absurdalne pomysły. Lekka, zabawna, wzruszająca, pokrzepiająca i relaksująca. Napisana prosto i zwięźle - ale treściwie. Idealna dla każdego, nawet młodszego, czytelnika. Mimo zawartej w niej sporej dawki absurdu, w opowiedzianej historii przebija się prawda o nieidealnych ludziach.

"Niespokojni ludzie" różnią się od wcześniejszych książek Backmana formą i nieco chaotyczną konstrukcją, jednak znajdziemy w niej typowe dla twórczości autora cechy:

- miejsce pojedynczego głównego bohatera zajmuje grupa ludzi związana ze sobą jakimś wydarzeniem lub okolicznościami i ich wzajemne relacje

- wśród tych osób pojawiają się bohaterowie o imigranckich korzeniach i orientacji homoseksualnej

- bohaterowie reprezentują ludzi w każdym wieku, a po bliższym poznaniu okazują się być zupełnie innymi osobami niż się na początku wydają

- większość z nich przełamuje swoje ograniczenia, uprzedzenia, pokonuje własne demony, otwiera się na innych, co sprawia, że niektórzy dopiero wtedy zaczynają czuć się szczęśliwi.

Oczywiście i tutaj znajdziemy sporo mądrości wziętych z życia i doświadczenia, które nawet jeśli były nam znane, to niekoniecznie zostały przez nas zapamiętane.

Akcja książki jest jak emocjonalny rollercoaster - przejścia od śmiechu do łez bywają naprawdę gwałtowne i następują po sobie bez ostrzeżenia, tak więc podczas lektury najlepiej mieć chusteczkę cały czas przy sobie. I choć może nie jest to najlepszy Backman jakiego czytałam, to jedną gwiazdkę dodaję za to, że w tym trudnym czasie potrafił mnie rozśmieszyć i pocieszyć, a także przypomniał, że nie warto zbyt szybko tracić wiary w ludzi, bo niektórzy tylko z pozoru mogą wyglądać na idiotów.

I zapamiętajcie! "Teraz każdy może kultywować swój mit, jeśli ma wystarczająco dużo obornika, a więc jeśli trawa po drugiej stronie płotu wydaje ci się zieleńsza, dzieje się tak najpewniej dlatego, że jest tam pełno gówna." (str. 70)