Ballada ptaków i węży recenzja

“Ballada ptaków i węży” przeleżała na mojej półce dwa lata. Odłożyłam ją po przeczytaniu 3 rozdziałów i nie mogłam się zmobilizować aby zakończyć powieść. No cóż nastał 2023 rok i moje postanowienie noworoczne aby dokończyć wszystko co kiedyś zaczęte. Po jednej książce na każdy miesiąc.

Piszę z perspektywy osoby, która zna zarówno trylogię jak i filmy. Chętnym, którzy mają zamiar się zaznajomić z ową serią sugeruję aby zacząć od tej pozycji. Wtedy pewne spojrzenia, drobne gesty lub aluzje rzucane przez Prezydenta Snow’a nabiorą większego znaczenia.

W tej części poznajemy młodego Coronaliusa Snow’a. Ucznia Akademiiktóry jako jeden z 24 wybranych jej członków ma zostać mentorem na Dziesiątych Głodowych Igrzyskach. Dostał szansę na to aby po wojnie wyrwać się z biedy i ta funkcja napawa go nadzieją na lepszy byt. Chciałby, żeby jego rodzina odzyskała swój prestiż i znaczenie w Kapitolu, do jakiego wcześniej była przyzwyczajona. Stara się zrobić na organizatorach jak najlepsze wrażenie, jednak “przydział” - dziewczyny Lucy Gray z dwunastego dystryktu nie napawa go radością i odbiera t bardziej jak potwarz. Niemniej jednak młody Corio jest sprytny i stara się jak może aby dziewczyna poprowadziła go do sukcesu. Musi wypaść jak najlepiej przed dziekanem Akademii – Highbottom'em i doktor Gaul, która koordynuje działania w labolatorium, w którym to odbywają się badania i krzyżówki zwierząt. To miejsce nad wyraz przeraża przyjaciół jak i samego Snow’a. Coronalius “Bał się doktor Gaul. Bał się Kapitolu. Bał się wszystkiego. Jeśli ludzie, których zadaniem było strzec, tak swobodnie igrali z ludzkim życiem... jak mieli przetrwać?” No właśnie. Dlatego Snow postawił na swoją trybutkę i swoje pomysły co do istoty Głodowych Igrzysk, które tak de facto były niekończącą się wojną, a Corio w dyspucie oznajmił, że: “Musimy zachować kontrolę (…). Jeśli wojny nie da się zakończyć, musimy ją kontrolować tak jak teraz. Z wykorzystaniem Strażników Pokoju w dystryktach, surowych praw i takich imprez jak Głodowe Igrzyska, żeby przypominały kto sprawuje władzę. Bez względu na okoliczności lepiej jest być górą. Lepiej być zwycięzcą niż przegranym.”

Wojna, wydarzenia na arenie, ból po stracie matki i obawa o przeżycie oraz to co niektórzy nazywali przyjaźnią z Sejanusem Plinthem a ja wyrachowaniem, ukształtowało przyszłego Prezydenta Snowa panem jakie znamy z trylogii. Nauczył się, że manipulacja może przynieść korzyści i chociaż nie przepadam za Prezydentem to polubiłam zagubionego chłopca, który starał się przetrwać tak jak trybuci na arenie.

Co mogę natomiast powiedzieć o samym pre-quellu? Tyle, że powieść nie jest zła i dobrze było powrócić do Kapitolu i ujrzeć go przed odbudowaniem. Styl autorki w dalszym ciągu mi odpowiada i sama do końca nie wiem dlaczego tyle zwlekałam z jej dokończeniem. Dobrze było poczytać o rodzących się pomysłach na formułę igrzysk jakie znamy z trylogii o tym, co spowodowało, że Snow stał się taki bezwzględny.