Awaria prądu recenzja

Wyobraźcie sobie: Zimowe popołudnie. Mróz na chwilę zelżał. To nie jest wcale dobry znak, bo mieszkańcy schroniska przez okna obserwują kłębiące się nad szczytami śniegowe chmury. Z wyjścia nici.

Nagle pociemniało, zawiało i sypnęło, jakby ktoś energicznym ruchem rozpruł nad doliną puchową pierzynę. Gdy niemal we wszystkich oknach budynku pojawiło się ciepłe światło lamp, niebo przecięła błyskawica i schronisko ogarnęła ciemność. Mieszkańcy stopniowo schodzili się w świetlicy. Ktoś rozpalił w kominku.

Awaria prądu połączyła nieznajomych, uruchomiła wyobraźnię. Niektórzy puścili wodze fantazji i zaczęli snuć opowieści.
Zebrani wysłuchali siedemnastu historii z dreszczykiem. Niektóre przyprawione były humorem (np. „Półżab” Agaty Suchockiej). Inne, na przykład to zamknięte w metaforze (Anny Musiałowicz) sprawiło, że po wybrzmieniu ostatnich słów opowiadającej, zapadła głucha cisza, jakby awaria prądu prócz światła zabrała również dźwięk.

W antologii „Awaria prądu” znajdziemy opowiadania siedemnastu mniej lub bardziej znanych autorek. Różnorodne stylistycznie teksty łączy szeroko pojęty prąd – elektryczność, wyładowanie atmosferyczne i groza wydobyta z tego, co niepojęte i z tego, co realne; groza wynikająca z napięć w relacjach międzyludzkich (u Aleksandry Bednarskiej).
Antologia ma ciekawy układ treści. Otwierają i zamykają ją opowiadania dotyczące eksperymentów laboratoryjnych na żywych organizmach. Pierwsze, Dagmary Adwentowskiej, osadzone w XVIII w., zainspirowane odkryciami Galvaniego i Volty, drugie (Klaudii Zacharskiej) rozgrywa się współcześnie lub (co bardziej prawdopodobne) w niedalekiej przyszłości. Oba utrzymane w konwencji horroru medycznego, a płynie z nich myśl: „Piękne idee mają to do siebie, że z czasem ich urok blaknie w zderzeniu z rzeczywistością.” wyrażona w utworze „Moja nadzieja" D. Adwentowskiej.

Strzeżmy się Kablowej Wróżki, bo „... kogo wróżka weźmie w ramiona, tego już nie wypuści.”

Prąd – narzędzie zemsty, badań, ale i siła natury – stał się inspiracją dla pisarek, które stworzyły teksty różnorodne gatunkowo: od horroru psychologicznego, przez science fiction do klasycznej opowieści grozy. W pięknie wydanym zbiorku czytelnik znajdzie wiele ciekawych nazwisk (znałam wcześniej książki tylko trzech autorek). Z ciekawością będę eksplorować tereny ich twórczości.
Koktajl grozy z prądem dobrze poczytać sobie wieczorami, wyobrażając sobie, że ktoś nam je opowiada.