Bóg rzeczy małych recenzja

"Bóg rzeczy małych" trafił w moje ręce nakładem Świata Książki w roku dwutysięcznym. To już tyle lat? Niesamowite, jak bardzo książka wryła mi się w pamięć. Ale też jest co pamiętać.  Opowiedziana z perspektywy dwojga dzieci historia rozpadu rodziny osnuta wokół tragedii sprzed lat. Opowieść o namiętności i uczuciu silniejszym niż podziały kastowe, o ulotności szczęścia i braku do niego prawa. Piękna i liryczna opowieść o Indiach, choć to,czego dotyczy bynajmniej piękne nie jest. Owszem, wszyscy wiemy, że Indie to nie tylko laurkowe Bollywood, że podziały społeczne, obyczajowe, kulturowe są tam bardzo silne, że są tematy, o których się milczy, bo przyznanie, że są i istnieją jest zbyt niegodne. Arundhati Roy w bolesny i niemal namacalny sposób pokazuje jak bardzo. Dotyka tematów o których mówi się rzadko lub wcale. Kultura Indii jest fascynująca, nie mniej ma też ona swoje bardziej mroczne i mniej znane oblicze."Bóg rzeczy małych" dotyczy tych, o których istnieniu wyższe instancje zdają się nie pamiętać. 
 W społeczeństwie, w którym wciąż pozostają silne podziały kastowe wyrzucenie poza nawias oznacza tylko drogę w dół. Niektórym udaje się zachować resztki społecznego szacunku, dla innych sięganie po to, co im się nie należy oznacza wyrok śmierci. Tylko Bóg wie, co kto dostanie i jaką cenę przyjdzie mu za to zapłacić. Nie mniej o bliźniętach z książki Roy, Bóg - ten prawdziwy BÓG - zdaje się, zapomniał całkowicie. Ich ostoją i ochroną stał się bóg rzeczy małych.  Książka Arundhati Roy to książka wyjątkowa. Niewątpliwie piękna i poruszająca choć też bezgranicznie smutna i przygnębiająca. Trudna i wymagająca. Jest też mało znana i zdecydowanie niedoceniana. Szkoda.