Amulet recenzja

Autor: Beata Olejnik

Rodzice są dla dziecka najważniejszymi osobami w całym ich życiu. Gdy są na jakiś wycieczkach, u dziadków zawsze mają przed oczami ich obraz. To oni wychowują, wspierają, pomagają podejmować nam decyzje, czasami przywrócą nasze myśli na ziemie. Dziecko nie wyobraża sobie, że kiedykolwiek mamy czy taty może zabraknąć. Ale co, gdy dziecko zostanie rozdzielone ze swoimi biologicznymi rodzicami?

Weronika jest studentką architektury wywodzącą się z bogatej rodziny. Rodziny, w której na pierwszy rzut oka nic nie brakuje. Niestety tak nie jest. Jedyne czego dziewczyna by chciała to więcej czasu spędzonego z rodziną. Po poznaniu Maksa, który jest po prostu zwyczajnym chłopakiem pochodzącym z innego środowiska, dostrzega, że nie musi żyć w bogactwie. Chłopak ma tajemnicę, której nie wyjawia. Czego Maks szuka za wielką wodą? Dlaczego Weronika czuła, że jego amulet ma wielką moc i może należeć tylko do niego? Jak przetrwają tę rozłąkę?

Bardzo polubiłam głównych bohaterów. Maks i Weronika nie byli jakimiś zadufanymi postaciami. Byli prawdziwi w swoim zachowaniu, w swojej relacji. Nie czułam, żeby Weronika w jakikolwiek sposób odnosiła się z tym, że jej rodzina jest bogata. Wręcz przeciwnie, chciała to ukryć, bo nie chciała być w centrum uwagi. Maks też nie był typem cwaniaczka, który chciałby wykorzystać pozycję dziewczyny. Kochał ją i naprawdę było to widać.

Po raz pierwszy spotkałam się z książką, która nie miała rozdziałów. Były tylko przeskoki przedzielone małymi linijkami pustego tekstu. Trochę mi to przeszkadzało, bo trudno mi było skończyć czytanie w połowie strony. Miałam potem problem, żeby znaleźć odpowiedni fragment.

Genialnym pomysłem było pisanie z punktu widzenia Maksa i Weroniki. Mogliśmy poznać ich myśli, ich sposób postrzegania świata. Niestety jednak ich myśli było niekiedy za dużo. Było to troszkę męczące, ponieważ jak wiadomo człowiek lubi czytać dialogi, a nie ściany tekstu.

Jedynymi momentami, które mnie denerwowały to ciągła tęsknota Wiktorii za Maksem. Rozumiem, jej pierwsza miłość i w ogóle, ale ona w większości nic nie robiła tylko za nim tęskniła. Czytanie po raz dziesiąty o tym jak to ona nie tęskni sprawiało, że przewracałam oczami i pomijałam te trzy, cztery linijki tekstu kiedy o tym wspominała.

Książkę czytało się jednak bardzo szybko. Autorka ma przejrzysty styl pisania i bogate słownictwo, a wykreowane przez nią postacie są po prostu prawdziwe, a nie wyidealizowane.