Dziewięć ogonów lisa recenzja

Oddanie książki do oceny innym ludziom, poprzez jej wydanie czy na skutek innych wydarzeń, jest aktem dowodzącym albo odwagi, albo nieodpowiedzialności. Piszemy coś, wlewamy w to całego siebie, a potem przychodzi ktoś i pisze, że to do chrzanu, że głupie, że sam by lepiej, że inni "umiom" bardziej… no właśnie.  Człowiek pisze i wystawia się na oceny, które czasem są niesprawiedliwe, czasem wredne, czasem wreszcie po prostu bolesne.

Ogólnie rzecz ujmując książka nie ma skomplikowanej akcji, ale w końcu każdą książkę da się wydestylować do dwóch zdań skróconego opisu, prawda? 

Aidan Trina, mag i egzekutor, otrzymuje rozkaz zabicia każdego z dziewięciu lisów, które snują się po Ziemi w najwyraźniej złowrogich zamiarach. No, więc idzie i zabija, zatrzymując przy sobie jednego z nich. Po co? A to już odsyłam do książki. Kiedy już, jak w Highlanderze, zostaje tylko jedno z tych stworzeń, to okazuje się, że na szczęśliwca z lisimi uszami czeka niezła fucha. Sięgnięcie po nią jest równoznaczne z unieszczęśliwieniem samego Triny, ale czego się nie robi dla ocalenia tysięcy istnień? 

W "międzyczasie" bohater bije się, ucieka, pije, kocha się i kocha, ma problemy zawodowe, zdrowotne i rodzinne. Akcja jest dość gęsta, ale o tym później. 

Najpierw disclaimer: uwielbiam SF, fantastykę, fantasy, dystopie - wszystko. Nie oceniam "Dziewięciu ogonów lisa" z perspektywy kogoś, kto ma wrodzonego "a fuj'a", tylko miłośnika i wiernego wielbiciela większości gatunków ujętych w kategorię "fantastyka i fantasy".

Zacznę od tego, co jest w tej książce dobre, a raczej: co mi się podoba. 

Akcja jest niezwykle szybka. Na każdej stronie coś się dzieje. To zasadniczy plus książki, chociaż tempo wydarzeń może być skrajnie męczące, a książka jest tak napakowana akcją, że spokojnie dało by się z niej zrobić dwie części. Nikt by na tym nie stracił. 

"Dziewięć ogonów lisa" Michała Palarczyka to połączenie "Harrego Pottera", Jamesa Bonda, Jasona Burne’a, "Wiedźmina", "Poszukiwaczy zaginionej Arki", "Assassins’s Creed" i jeszcze pewnie kilku gier w jednej książce. Znajdziecie w niej, co tylko sobie życzycie. Jest bohater, który umie i potrafi prawie wszystko. Jest piękna kobieta, przeciwnicy, historia rodzinna, a raczej historia trzech rodzin, pościgi, ucieczki, mitologiczne stworzenia, jazda karetą w śniegu, wypędzanie demona i miecz z obsydianu, który pokrywa się szronem. Są bracia zaginieni, bracia poszukiwani (nie z tej samej rodziny), ojciec, który ma swoje tajemnice, ukochana, która wybiera obowiązek ponad emocje, jest dwójka dzieci. A właściwie to dzieci jest więcej. Już się pogubiliście? Nie? Ja mogą tak dłużej: bohater pomaga uwolnić prostytutkę z arabskiego burdelu, żałuje niepotrzebnych śmierci, zadaje te "potrzebne", nie jest w stanie uratować swojej pierwszej miłości, staje w obronie dziecka. Pobiera nauki i zostaje asystentem Dumbledora…. nie, nie Dumbledora, przepraszam. 

Ilość akcji niestety wyczerpuje. Zupełnie, jakby Autor chciał wyrzucić z siebie jak najwięcej akcji, akcji, akcji… Książka to chyba nie gra, gdzie trzeba mnożyć questy, byle trzymać gracza przy kompie. 

Tym bardziej, że żadna z postaci nie ma niczego, co można by nazwać psychologią. Sam egzekutor, Aidan, jest zerowymiarowy, to samo mogę powiedzieć o istocie, którą kocha. Żadna z postaci… to wszystko są typy, nie charaktery. Jak laleczki pojawiają się, ogrywają rolę i idą dalej. Ich interakcje mają tyle sensu i są równie ciekawe jak rozmowa miksera z odkurzaczem.

Książka jest nierówno napisana. Obok ciekawych i dobrych językowo fragmentów są i takie, które musiałam czytać kilka razy, żeby je zrozumieć (nie, moja umiejętność czytania jest OK), i takie, przy których śmiałam się do łez. Czasem składnia płata figle i w szale tworzenia zapisujemy coś, co jest jak humor z zeszytów szkolnych. Sama kilka takich "baboli" językowych popełniłam, wiem, że trudno je znaleźć, kiedy się redaguje własny tekst. Dobra redakcja znalazłaby i literówki, błędy gramatyczne i pomyłki składniowe. 

Czy polecam "Dziewięć ogonów lisa" Michała Palarczyka? Nie wiem. Dam do przeczytania komuś trzy razy młodszemu i mniej krytykanckiemu i będę mieć odpowiedź. Nie omieszkam się nią podzielić oczywiście.

Panie Michale, niech pan pisze dalej, bo ma Pan fajną wyobraźnię. Potrafi Pan zaplanować akcję, wykorzystać mity i popkulturę. Umie pan żonglować bohaterami, nie umie Pan nudzić i filozofować, co jest atutem. Niech Pan nauczy się wybierać przygody, w które Pana bohaterowie się angażują i niech Pan da im psychikę! Niech Pan znajdzie kogoś, kto pomoże nadczyta Pana kolejną książkę i powie o swoich uwagach. Kolejna część będzie dzięki temu tylko lepsza. 
Niech Pan pisze:)