Akademia zbrodni. Jak zamordować swojego szefa recenzja

„Mam nadzieję, że w trakcie tej edukacji lepiej zrozumiesz i docenisz niezwykłą kruchość wszelkiego życia… I że nauczysz się przeżywać każdy dzień tak, jakby miał być ostatnim dniem twojego wroga.”.

Cliff Iverson był pewny swojej decyzji i starannie przygotował się do jej realizacji. Jego plany były proste i w jego mniemaniu opierały się na słusznych pobudkach – przecież pozbycie się toksycznego szefa miało przynieść korzyści wszystkim. Nie wszystko jednak układa się po jego myśli, a on niemal natychmiast zostaje zatrzymany. Zamiast trafić na posterunek policji, ląduje w tajemniczej akademii, która oferuje szeroką edukację w zakresie zabójstw. Studenci uczą się tam, jak najskuteczniej zlikwidować swoje ofiary. Cliff poznaje innych uczniów: Dulcie Mown, słynną aktorkę, która pragnie pozbyć się reżysera sabotującego jej karierę oraz Gemmę Lindley, szantażowaną przez swojego szefa. Aby ukończyć uczelnię, muszą zrealizować swoje projekty dyplomowe, wykorzystując zdobytą wiedzę.

Słowa wstępu, skierowane bezpośrednio do czytelnika, od razu przykuły moją uwagę. Przez chwilę mogłam poczuć się jak pretendent starający się o przyjęcie do uczelni dla przyszłych morderców. Co ciekawe, liczba obowiązujących zasad jest równie długa jak na „zwykłych” uczelniach. Całą uwagę koncentrujemy jednak na studentach tej akademii, głównie podglądając zapiski z dziennika Cliffa Iversona, z których poznajemy ich motywy oraz powody, dla których znaleźli się w tym miejscu. Towarzyszymy im również w zdobywaniu nowych umiejętności. Przyznam, że z wielkim zapałem przystąpiłam do lektury, a tak niebanalna forma znacznie wyłamywała się ze sztywnych ram gatunku. Fabuła intryguje i zachęca do wstąpienia w mroczne mury akademii. Niestety, książka ma również swoje słabsze momenty, głównie z powodu nadmiernego skupienia na licznych detalach, które znacząco spowalniają akcję i osłabiają napięcie. Zabrakło mi większej dynamiki, która została przykryta zbyt mocnym skupieniem się na szczegółach. Chociaż muszę zaznaczyć, że końcówka, a w zasadzie podejście doprać dyplomowych było przedstawione ciekawie i zaskakująco. To jednak tylko moje odczucia, więc najlepiej samemu ocenić i wyrobić sobie własne zdanie.