Zemsta i przebaczenie recenzja

Po książkę tę sięgnęłam ze względu na autora, przypominając sobie, że swego czasu, a może i nawet do tej pory, znana zapewne wszystkim powiastka Erica-Emanuela Smichtta "Mały Książę", była moją ulubioną lekturą, poruszającą tematykę najważniejszych wartości życia. Zachęcona tym faktem, ślepo założyłam, że i tym razem się nie zawiodę, a więc ochoczo rozpoczęłam czytanie "Zemsty i przebaczenia". Z przykrością jednak uświadamiałam sobie z każdą kolejną przeczytaną stroną, iż owa książka nie jest niczym nadzwyczajnym. Jest to prosta fabuła, składająca się z czterech różnych opowieści. Z każdej płynie inny morał, który choć ważny, nieszczególnie porywa czytelnika i wzbudza w nim głębokie refleksje. Owszem, książka napisana jest po prostu dobrze, tak jak na prawdziwego pisarza z krwi i kości przystało, wciąż także pozostaje o niebo lepsza niż większość aktualnie wydawanych powieści czy poradników autorstwa nieznanych twórców. Jednakże brakuje w niej czegoś, co mogłoby rzeczywiście sprawić, że zatrzymamy się chwilę dłużej i przemyślimy ludzkie instynkty, zachowania i skłonność do ciągle popełnianych błędów - czyli zwyczajnie naszą ludzką naturę. Pierwsza część porusza temat życia w cieniu osoby, która przez wszystkich uważana jest za nieskazitelną i wręcz idealną istotę. A jeszcze trudniej jest, gdy osobą, która Cię przyćmiewa, jest Twoja siostra bliźniaczka. Po latach wreszcie nadchodzi moment wyzwolenia... A czytelnik może zastanowić się, czy było tego warte, czy też zupełnie niewybaczalne. W drugiej powieści poznajemy chłopca z bogatej rodziny, który wkrótce staje się mężczyzną, choć prawdopodobnie tylko w momencie, gdy rozkochuje w sobie niepełnosprawną dziewczynę i zostawia ją z nieplanowaną ciążą. Siła miłości, porównywalna z siłą wstydu i niezgodności własnych uczuć z rozumem, poruszyła mnie w tej książce zdecydowanie najbardziej. Trzecia część to bez dwóch zdań tytułowa zemsta i przebaczenie. Matka po stracie ukochanej córki, którą brutalnie zamordowano, wciąż próbuje to zrozumieć i wybaczyć. A moment, w którym jej się to udaje, zdaje się być czymś nieprawdopodobnym w realiach obecnego świata. Wreszcie w czwartej i ostatniej części spotykamy starego człowieka, który tak jak każdy posiada marzenia i tęsknotę, a które próbuje tłumić. Jednakże wkrótce za sprawą młodzieńczego serca w końcu podejmuje odważny krok.
Nie mogę powiedzieć, że książka mnie zawiodła. Pozostawiła jednak pewien niedosyt, którego zapewne długo nie przebaczę.