Heartstopper. Tom 3 recenzja

Bardzo długo zbierałam się w sobie, zastanawiając się, co właściwie mogę napisać o trzecim tomie ,,Heartstoppera''. Poprzednie części były naprawdę kochane – pierwsza roztopiła moje serduszko, druga mnie wzruszyła.

A trzecia?

A z powodu trzeciej zrobiło mi się smutno. Tak smutno, jak robi się komuś, gdy słyszy, że osoba, którą lubi albo kocha, kiedyś przeszła przez coś ciężkiego, że los nie był dla niej łaskawy, że inni ludzie byli okrutni i okropni.

Ale takie uczucia też są ważne i potrzebne.

Co w serii ,,Heartstopper'' jest szczególnie warte uwagi to to, że przedstawia ona (w przeciwieństwie do większości współczesnych książek dla nastolatek) bardzo zdrowy związek. Nikt nikogo do niczego nie zmusza, nikt nikogo o nic nie oskarża, nikt nikogo nie wyzywa, nie zdradza i nie niszczy psychicznie.

To nie jest kolejny rollercoaster emocji albo kolejny związek podobny do rozbitej szklanki sklejonej seksem.

Charlie i Nick rozmawiają ze sobą, szanują się nawzajem i respektują swoje granice. Mówią sobie o różnych problemach, o wątpliwościach i nadziejach. Okazują sobie zaufanie i troszczą się o siebie nawzajem. I to jest w tej opowieści piękne.

Jednak w tym tomie pojawia się pewien smutek, jak wspomniałam na początku. Coś, co sprawia, że ta mięciutka i grzejąca serce otoczka znana nam z poprzednich części trochę topnieje. Charlie ma swoją przeszłość, traumatyczne przeżycia z poprzedniego roku wciąż się za nim ciągną i chociaż teraz wszystko jest w porządku i nie dzieje się nic złego, to jednak pojawia się w tej opowieści cień.

Ale Nick przed tym cieniem nie ucieka – zamiast tego próbuje znaleźć rozwiązanie problemu. Nie czuje się wystraszony (choć mógłby), nie czuje się przytłoczony (choć to byłoby zrozumiałe), ani zniechęcony. Zamiast tego chce Charliemu pomóc.

Trzeci tom ,,Heartstoppera'' trzyma poziom poprzednich części ale tym razem zwraca uwagę już nie tylko na akceptację różnych orientacji seksualnych, ale również na dwa bardzo ważne problemy, które zostają nazwane wprost: na samookaleczanie się i na zaburzania odżywiania. I chociaż tematy te nie są przedstawione w sposób graficzny albo bardzo szczegółowy, to zostały zarysowane dobrze i wyraźnie, i podejrzewam, że będą kontynuowane w kolejnym tomie.