Kolor Magii recenzja

 Zaczyna się od pożaru we wszystkich ośmiu kolorach i zbyt wielu kształtach, a potem zaczyna się jeszcze bardziej od historii tej pierwszej iskry. Jeszcze jej nie było, gdy do podwójnego miasta Ankh-Morpork zawitał nieprzewidywalny szaleniec z masą złota, bagażem i pudełkiem robiącym obrazki – pierwszy w Świecie Dysku turysta. 

Czy na tym etapie czytelniczym w ogóle umiem oceniać Pratchetta? Zapoznanie z jego twórczością koncentrowało się na jego „środkowej” twórczości i w momencie, gdy wykuto już mu twardszy pomnik niż ze spiżu. Po wielu, wielu latach naszło mnie, by sięgnąć po „Kolor magii”, który kiedyś w ogóle mi nie podszedł. I oto jest: przygodowy kolaż pełen odmiennych pomysłów, gdzie bohaterowie rzucani są w tawerny, drzewa, bezplugawe świątynie, smocze królestwa, oceany i projekty kosmiczne. „Kolor magii” to powieść awanturnicza skupiona na postaciach reagujących na teraz i tutaj, które nie są prowadzone ściśle przez zazębiającą się intrygę, tylko hazard pełen uczynnych zbiegów okoliczności. Owszem, wyraźnie sygnalizowane są istotne elementy, jednak całość jest raczej radosnym poznawaniem świata przedstawionego i zamieszkujących go postaci przed sięgnięciem po „Blask fantastyczny”. 

A jest co poznawać. Świat Dysku to potłuczone krzywe zwierciadło, które jednocześnie odbija naszą rzeczywistość i tę tradycyjnego fantasy, zazdroszczę każdemu, kto może się z tym uniwersum zetknąć po raz pierwszy. Choć rozumiem, że w przypadku początku „Koloru magii” może być to kołujące doświadczenie, po którym czytelnik stwierdzi, że chyba aż tak nie warto. I faktycznie, odnalezienie się w Ankh-Morpork może być trudne - przywoływanie półmagicznych koncepcji fizycznych, momentami mało zgrabne fabularne przejścia, masa bohaterów... 

„Kolor magii” to świetna, zabawna przygoda, gdzie narracja balansuje między zgorzkniałym pragmatyzmem Rincewinda a optymistycznym zachwytem Dwukwiata (cudowny duet!), sprawiając, że ten cyniczny, prosty świat pełen przemocy i małostkowości jest wciąż światem pięknym, niezwykłym i wartym poznania. Początkowo podczas lektury przeszła mi myśl „dobra książka, humor i pomysły, ale to jeszcze nie to”. Ale po zakończeniu wiem, że to właśnie jest już „to”. 

[Recenzja została po raz pierwszy (18.01.2020) opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]