365 dni recenzja

Wyobraźcie sobie świat "Dynastii" łamany "Rodziną Soprano".
Wyobraźcie sobie ogarniętego psychotyczną wizją mafioza i seksualnie sfrustrowaną panią byłą dyrektor. Słusznie załóżcie, że obydwoje mają coś z głową. Wyobraźcie sobie fabułę w klimacie tandetnie spisanych scenek porno-bdsm. 
Wyobraźcie sobie, że owo tanie seksowanie pod auspicjami przestępczego półświatka to obecnie najmodniejszy trend w polskiej literaturze kobiecej. I że historię opowiada wam sepleniący przedszkolak. Wyobraźcie sobie zapuszczoną dworcową toaletę, w której wybiło szambo. -I niech to posłuży za wizualizację, czym jest "365 dni". 
Nie rozumiem wysokich ocen książki. Ja po około stu pięćdziesięciu stronach jedyne co chciałam, to pirzgnąć ten pisarski miazmat jak najdalej od siebie. Po stu dziewięćdziesięciu uznaję, że dość. Dla mnie to koniec lektury. Tego czegoś zwyczajnie nie da się czytać. To, co wypisuje Lipińska jest obrzydliwe, obleśne i wulgarne. Jeśli szmira ma jakieś dno - Lipińska literacką poprzeczkę ustawiła pod wygódką. By tak rzec - wytycza nowe szlaki przez rynsztoki i bagna. Czytam, że książka została napisana pod wpływem chwili. Jestem gotowa w powyższe uwierzyć. Książka jest boleśnie infantylna. Chociaż nie, wróć. ""Infantylny" to dla wyskrobków Lipińskiej szykowny i niezasłużony komplement. Bianka Lipińska kopiuje ponoć "50 twarzy Greya" - lekturę równie wymagającą, jak czytanka z elementarza. Niestety, mam niską tolerancję na tego typu baranelle. "365 dni" nie jest lekturą na miarę "Ojca chrzestnego". Nie ma w sobie nic z romansu. To grafomański popis; prostacki i ordynarny. Szczerze? Niewyszukane historyjki w świerszczykach mają więcej klasy. "365 dni" to ni mniej, ni więcej tylko regularny gniot, obliczony wyłącznie na wyciągnięcie kasy z czytelnika, który dał się oszukać, bo efekt jest - bądźmy szczerzy - żenujący i wyjątkowo niesmaczny. Swoją konsystencją niewiele odbiega od zawartości kloacznego dołu. 
Jak onegdaj powiedział klasyk: Jeśli oglądasz pornola nie dziw się, że film jest do dupy. 
Na dobrą sprawę książka Lipińskiej wyłącznie do tego się nadaje.