Zmierzch

Książka do mnie nie dotarła. Owszem, temat zacny i poważny, ale to chyba nie był ten czas. Dziwna, naiwna. Na pewno takie moje odczucie, bo książka została napisana w 1947 roku i dotyczy Japonii. Nie nasz czas, nie nasza kultura.
Z kolei korekta w moim wydaniu e-booka nawaliła na całego, choćby pierwszy z brzegu przykład - kilka razy z "żeby" zrobiono "zęby". To parodia redakcji i korekty. Wydawnictwo Dialog.
Plusem jest szybkość, z jaką się czyta, bo to krótkie i prostym językiem napisane.
Zaznaczam jednak, że moja ocena dotyczy tylko treści. Gdybym miała brać po uwagę redakcję, to nie wiem czy zostałaby jakaś gwiazdka...

To powieść napisana świetnym językiem, poruszająca tematy niełatwe, ale obecne w życiu wielu z nas, bez względu na miejsce zamieszkania. Odnalazłam w niej pewną bardzo bliską mi myśl.

Czy mamy prawo być szczęśliwi? Czy możemy być tym, kim chcemy? Czy szukając siebie możemy łamać konwenanse, rytuały, zwyczaje? Gdzie jest nasze miejsce w świecie? Czy jest ono narzucone czy też sami je sobie możemy wybrać? Tyle pytań bez odpowiedzi nasunęło mi się po lekturze "Zmierzchu". Być może mało, być może całkiem sporo. Dazai pięknie zburzył mój spokój ducha i dał tematy do myślenia na wiele długich dni. Zwykle jak czytam literaturę japońską, mam wrażenie, że Japończycy nawet najbardziej zawiłe i skomplikowane problemy, czasami nakokrutniejsze rzeczy, potrafią opisać w sposób subtelny i do przyjęcia dla każdego. I tak też jest w tym przypadku. Krótko, z wyczuciem, delikatnie, a jednak mocno i dosadnie. Bardzo lubię w taki sposób pisane książki. Teraz nie pozostało mi nic innego, jak tylko rozważać, czy to już zmierzch człowieczeństwa i wolności jednostki, czy jeszcze nie... Kim jest człowiek? Zadumałam się....

Nie zachwyciła mnie, nie porwała, wymęczyła, ale przyznaję, że czuć jej ciężar. Nawet bez świetnego wprowadzenia można się domyślić, że to książka ważna dla historii japońskiej literatury.