Zbieranie kości

Powieść dobra, ciekawa, magnetycznie wciągająca (dzięki temu jak jest napisana) , choć wbrew szumnym zachwytom innych - z butów mnie nie wyrwała.

Polecam Ci nowa powieść Jesmyn Ward ( która już ma na swoim koncie wiele nagród literackich) skupiającą się na dorastaniu i relacjach.

Przenosimy się do USA a konkretnie nad Zatokę Meksykańska gdzie obserwujemy życie rodziny składającej się z ojca-wdowca-alkoholika oraz 4 dzieci.
Esch jest nastolatką która wspólnie ze swoimi trzema braćmi wychowuje się bez matki ( ta zmarła zbyt wcześnie rodząc najmłodszego z braci).
Obserwujemy,jak żyje się tej rozdartej rodzinie w stresowej sytuacji, jaką jest nadciągający huragan.
Każdy radzi sobie ( bardziej próbuje sobie radzić ) z trudnościami życia na swój sposób.
Esch w tęsknocie za bliskością i potrzebą bycia zauważoną pomimo młodego nastoletniego wieku sypia z kim popadnie co skutkuje ciążą. Ewidentnie widać jak brak jej kobiecego wzorca i jak szuka sposobów na określenie jaką kobietą być.
Jej brat pragnie zapewnić przypływ gotówki dzięki walkom psów ( co wrażliwszy będzie pewnie opuszczał te kartki ) i ewidentnie jest dla swojej suki niczym opiekuńczy rodzic - pomaga jej kiedy ta się szczeni, opiekuje się jej miotem, aby miała dobre jedzenie jest skłonny nawet kraść. Ale tutaj nic nie jest płaskie i jednoznaczne.. kiedy tego potrzebuje wystawia ją do walki nie patrząc że jest jeszcze karmiąca.
Jest też ojciec którego samotne wychowywanie dzieci i dramatyczna śmierć żony całkowicie destabilizuje psychicznie. Widzimy jaki jest surowy i nieprzewidywalny ( co jak dla mnie jest sposobem na radzenie ...

"Zbieranie kości" Jesmyn Ward jest kolejną moją zaległością recenzencką, z którą rozprawiłam się w audiobooku jeszcze w styczniu. Niestety nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia..

Nad Zatoką Meksykańską tworzy się huragan, który już wkrótce zagrozi życiu setkom ludzi. W przybrzeżnym miasteczku w stanie Missisipi czternastoletnia Esch i jej trzej bracia próbują zebrać odpowiednią ilość jedzenia by przetrwać kataklizm. Przez dwanaście dni rozgrywa się akcja powieści, która ukazuje brutalną codzienność w obliczu huraganu Katrina.

Ta książka to kompletnie nie moja bajka. Opis tak naprawdę jest dość mylący, bo dopiero końcówka książki opowiada o walce z żywiołem jakim jest huragan. Większość fabuły to po prostu życie jakie wiedzie Esch i jej rodzina. Dużo było tutaj brutalnych opisów, które strasznie mnie zniesmaczyły, choć nie należę do wrażliwych osób. Przez większość powieści się po prostu nudziłam. Z pewnością nie zapamiętam ją na dłużej. Nigdy nie ukrywałam, że w książkach poszukuje przede wszystkim rozrywki i choć trudne tematy nie są mi obce, to powieści z drugim dnem są po prostu nie dla mnie. Nie umiem wyłapać w nich wyjątkowości. Dla mnie wszystko musi mieć sens. Cieszę się, że ta pozycja już za mną

Byłam zaskoczona, że ta książka mi się podobała. Raczej nie gustuję w opowieściach o ciężkim losie patologii. Wiem, że to mocne słowo, ale jak inaczej określić rodzinę Esch? I nawet nie chodzi o ich status materialny, tylko o ich relacje, z mojego punktu widzenia nie do końca zrozumiałe i o jakąś taką pierwotność? A może plemienność? Nie znajduję właściwego słowa żeby określić zachowania tej rodziny. Mam wrażenie, że Skeet, Randall i Esch chcieliby wyjść poza schemat, w który zostali wtłoczeni, każde na swój sposób. Skeet chciałby pieniędzy ze szczeniaków Chiny, Randall chciałby się wybić na koszykówce, a Esch próbuje się uczyć. Tylko że żadnemu z nich się nie uda. Skeet straci szczeniaki, a prędzej czy później China nie przeżyje kolejej walki. Randall nie pojedzie na obóz, a na jego miejsce czeka pewnie 10 równie utalentowanych jak on. Esch chciałaby być Medeą, ale w najlepszym razie będzie swoją matką, to znaczy jeśli będzie miała szczęście i Duży Henry nie straci zbyt szybko zapału. Żadnemu nie uda się przełamać schematu.
Może właśnie dlatego ten tekst tak mnie zafascynował - bo jest zupełnie inny od tego, co zwykle mnie fascynuje.