Zawsze będę przy Tobie

,,Nie pozwól mu odejść’’ było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Tomasza Kieresa. Podobała mi się ta książka, jednak nie do końca dobrze czułam się z ładunkiem emocjonalnym jaki w niej występował. Postanowiłam, że sięgnę po kolejną jego książkę, by przekonać się, czy autor może zdobyć moje serce.
,,Zawsze będę przy tobie’’ to historia dwojga ludzi, doświadczonych przez los. On stracił żonę i córki w wypadku samochodowym. Cały czas obwinia się o tę tragedie, nie dopuszczając nikogo do siebie zbyt blisko. Ona jest samotną matką wychowującą dorastającą córkę. Ostrożnie podchodzi do tematu miłości, ponieważ uważa, że zwyczajnie nie mam w niej szczęścia. Paweł i Natalia poznali się podczas imprezy wspólnych znajomych, na której wcale nie mieli ochoty się znaleźć. Wspólne patrzenie na życie, podobne doświadczenia zbliżają ich do siebie. Czy uda im się stworzyć stabilny związek nie patrząc w przeszłość?
Po pierwszej książce wiedziałam, że muszę się przygotować na historię zbliżoną tematyką i sposobem prowadzenia fabuły do Sparksa, którego powieści kocham. Nie lubię takich porównywań, ale w niektórych przypadkach trudno od nich odejść. Muszę przyznać, że autor naprawdę zafundował mi moc najróżniejszych emocji poprzez wzruszenie, płacz i uśmiech. Doceniam realizm wydarzeń, bardzo w przyziemny sposób rozpisane postaci i nieco hollywoodzkie ale jakże piękne zakończenie. To co autor chciał mi przekazać dotarło do mnie, ale myślę, że za 10 lat jeszcze bardziej emocjonaln...

Ona – Natalia, jest samotną matką dorastającej córki Mai. Dotychczas każdy z mężczyzn, którego poznawała zwracał uwagę na jej urodę, traktując ją samą jak słodką idiotkę.
On - Paweł prowadzi własną księgarnię przy rynku, jest kochającym mężem, ma dwie córki Hankę i Zuzę. To wspaniałe poukładane życie zmienia się w ciągu jednego dnia, a wręcz jednej godziny. W samochód, który prowadzi jego żona Ola uderza ciężarówka. Żona i jedna z córek giną na miejscu, druga córka umiera w szpitalu, on w zasadzie wychodzi z wypadku fizycznie bez szwanku, a psychicznie spada na samo dno.

Trzy lata później tych dwoje ludzi spotyka się na przyjęciu, na które oboje przychodzą niechętnie i chcą się w ustroniu skryć przed pozostałymi uczestnikami. Oboje spotykają się na ławeczce w oddalonej części ogrodu. Rozmawia im się bardzo dobrze, jednak nie umawiają się na kolejne spotkanie. To że się zauważają na mieście jest dziełem przypadku. Powoli spotkania przeradzają się w coś więcej jednak czy coś z tego będzie nie napiszę.

Książka jest dobra, czyta się ją w miarę lekko, jednak coś jej brakuje. Jak dla mnie całość tej opowieści mimo iż jest w niej tragizm, jest przesłodzona i tego lukru jak dla mnie było o wiele za dużo. Bohaterowie są trochę bez ikry, jakoś mało realistyczni. Czegoś chcą jednak ciężko im zawalczyć o szczęście. Cały czas są jakieś ich przemyślenia i rozterki co mnie w pewnym momencie zaczynało wnerwiać i zanudziło.
Zastanawiałam się jak ocenić książkę b...