Wyspa zaginionych drzew

Nie mogłam się w tą powieść wczytać
nie mogłam jakoś dostrzec tego zachwytu w treści, o jakim piszą recenzenci tej powieści. Może to nie jest ten czas we mnie, może nie ten czas za oknem. A może i moje mysli, jakie się wykluły, gdy dobrnęłam do setnej strony "Wyspy...", że po co mam czytać o ludziach, którzy ożenili się mimo niechęci rodziny, którzy emigrowali zabierając ze sobą - poniekąd jako bagaż - drzewo - figę.
Może i ma znaczenie ta powieść, jaką sporą wartość - są tu bowiem rozdziały skupiające się tylko i wyłącznie na odczuciach drzewa, jego bolączkach, ale i miłości do człowieka, ale... to jak bajka dla dorosłych.
Ckliwa.
Wypełniona nadziejami i smutkiem, ale takim, który nie osiada w duszy czytającego...
Czytasz i czujesz się kimś "obok"...

„Wyspa zaginionych drzew” to książka Elif Shafak, angielsko-tureckiej pisarki, która jest jednym z najważniejszych współczesnych głosów tureckiego pochodzenia. To proza bogata w ważne współcześnie tematy. Wersja historii Romea i Julii na tle konfliktu zbrojnego. Na Cyprze, w latach 70tych XX wieku, zakochali się w sobie Grek i Turczynka. Ich miłość rosła na terenie zakazanym, gdzie sąsiedzi sięgnęli po broń przeciwko sobie tylko dlatego, że należeli do innych narodowości. Ale jest to tylko historia w historii, bo ta podstawowa toczy się w Anglii pod koniec drugiej dekady XXI wieku. Shafak z wyczuciem przedstawia prawdy, tragizm historyczny, pełen bogatych spostrzeżeń natury uniwersalnej. Tematy, jakie w swojej książce porusza, to przede wszystkim poczucie tożsamości, przynależności i wspólnoty. Jednym z narratorów jest drzewo figowe, dzięki któremu możemy spojrzeć na człowieka jak na jeden z miliona gatunków żyjących na Ziemi. Przyglądamy się jego działaniom, tak różnym, tak irracjonalnym od tego, jak zachowują się wszystkie pozostałe ziemskie istnienia. To książka z tych, o których cokolwiek się napisze, to nadal będzie za mało. Tak więc po prostu – czytajcie!

Opowiem dziś Wam o wyspie gnębionej przemocą, o ludziach, którzy stali się uchodźcami we własnym kraju, o czułej i melancholijnej fidze, pewnym opętaniu przez dżina oraz zakazanej miłości.
Zatopimy się w grecko-tureckiej opowieści okraszonej mnóstwem lokalnych smaków i zapachów, zapoznamy się z miejscowymi zabobonami, a towarzyszyć będzie nam nieustanna muzyka cykad.

Wyspa zaginionych drzew oferuje czytelnikowi znacznie więcej niż zwykłą fabularną przygodę, w której pobrzmiewają echa wojny domowej na Cyprze. To historia wyjątkowa, pełna życiowych prawd, ucząca szacunku do otaczającego świata i otwierająca oczy na jego wrażliwość. Elif Shafak niczym mędrzec odważnie wypowiada swe tezy przekonując, że dbałość o przyrodę ma czynić nasze życie lepszym. Tu natura dostaje swój głos- możemy posłuchać rozmowy mrówek, pszczół, a nawet figi, która jest narratorką.

Od strony stylistycznej książka oferuje niesamowite bogactwo słów, metafor, doznań smakowych i dźwiękowych znakomicie odtwarzających świąt ludzi i zwierząt. Elif Shafak jest prawdziwą czarodziejką słowa, a jej nowa powieść to istny święty Graal wśród książek.

"W życiu, inaczej niż w książkach, musimy tkać nasze narracje z nici tak cienkich jak delikatne żyłki biegnące w motylich skrzydłach."
▪︎▪︎
Przeszłość ma duży wpływ na teraźniejszość, to prawda stara jak świat, jednakże ten oklepany frazes, w najnowszej książce Elif Shafak, zachwyca.
Ta niezwykła opowieść osadzona na tle tragicznej historii Cypru, porusza do głębi i wyciska z czytelnika morze łez.
Nie ma słów, które w pełni oddałyby doskonałość i ogromną wartość tej historii.
Wielowymiarowa i poetycka, piękna do bólu i rozdzierająco smutna.
A część fabuły gdzie narratorem jest drzewo figowe jest po prostu magiczna.
Jedna z najważniejszych książek jakie przeczytałam do tej pory w swoim życiu.