Wyspa zaginionych drzew recenzja

"Samotność to ludzki wynalazek. Drzewa nigdy nie są samotne."

Ada jest samotna. Po śmierci matki czuje zagubienie, ale i brak poczucia przynależności. Nic nie wie o rodzinie, nie zna dalszych krewnych, a wręcz ma do wszystkich żal.. Odkrywanie przeszłości jest przed nią, ponieważ dostaje zadanie ze szkoły, aby dowiedzieć się o swoich korzeniach.
Jak się okazuje, wszystko rozpoczęło się kiedy to młody Grek zakochuje się bez pamięci z Turczynce Defne. Miłość ta stoi pod znakiem zapytania, ponieważ dwie tak sobie wrogo nastawione narodowości spotkały się w pięknym uczuciu.. A świadkiem wszystkich ich spotkań jest drzewo figowe, które także ma swoje znaczenie w tej opowieści..

"Za większość cierpienia w królestwie drzew odpowiada gatunek ludzki."

Kolejny raz jestem oczarowana literaturą. "Wyspa zaginionych drzew" to niezwykle piękna opowieść, w której to oprócz ludzkiego punktu widzenia możemy spojrzeć na świat z perspektywy drzewa. Brzmi jak czysta abstrakcja, bo jak drzewo może odczuwać, jednak zapewniam Was, że ten sposób przekazania nam czytelnikom obrazu z tego właśnie punktu widzenia, pozwala nam odczuć znacznie więcej.

"Każdy z nas gromadzi skrawki i fragmenty, a zdarza się, że twoje skrawki i fragmenty nie pasują do moich. Jaki więc sens rozprawiać o przeszłości, która może tylko wszystkich urazić?"

Cudowny przekaz, brakujące fragmenty zlepiają się z każdą stroną tej powieści. Jest tutaj przedstawione naprawdę silne i piękne uczucie, oddanie, ale i smutek jakiego doświadczyli bohaterowie poprzez otaczającą wojnę, ale i uprzedzenia, różnice i podziały kulturowe. Życie jakie jest tutaj przedstawione ukazuje trudy z jakimi muszą się zmierzyć młodzi, wbrew sobie, wbrew zasadom. Jednak pomimo tych wszystkich przeciwności zawsze się znajdzie miejsce na nadzieję i dobroć, na miłość i oddanie.
Warto poznać swoją przeszłość, znać losy rodzinne, jednak są też takie historie kiedy to staramy się jedynie zapomnieć. Również w nas samych zachodzą zmiany kiedy to upływający czas zmienia całkowicie nasze podejście do świata.

"W miarę jak człowiekowi przybywa lat, coraz mniej przejmuje się tym, co myślą o nim inni, dzięki czemu cieszy się coraz większą swobodą."

Tolerancja i zrozumienie otoczenia, poszukiwanie własnej tożsamości, otworzenie się na świat, dobroć, tęsknota w łapiącej za serce prozie, która dodatkowo zmusza nas do refleksji..