Wyspa zaginionych drzew recenzja

… w prawdziwym życiu, inaczej niż w książkach historycznych, nie otrzymujemy całych opowieści, a wyłącznie ich kawałki i fragmenty, niekompletne części i szczątkowe echa – pełne zdanie tu, fragment tam, wskazówkę ukrytą gdzieś pomiędzy. W życiu, inaczej niż w książkach, musimy tkać nasze narracje z nici tak cienkich jak delikatne żyłki biegnące w motylich skrzydłach”. I na tym właśnie polega fenomen prozy Elif Shafak. Pisze tak, jakby była mędrcem, który wie o świecie może nie wszystko, ale niewyobrażalnie dużo. A ten fragment pochodzi z jej najnowszej książki „ Wyspa zaginionych drzew”, która trafia do moich ulubieńców, jeśli chodzi o jej twórczość i w ogóle ten rok.


Ta książka stanowi niezwykły wielogłos, który rozbrzmiewa echami wojny domowej na Cyprze, wzruszającą historią zakazanej miłości Greka i Turczynki, tęsknotą za utraconą matką, rodziną i ojczyzną, usilnymi poszukiwaniamy własnej tożsamości, wreszcie najbardziej przejmująco śpiewa drzewo figowe. A jego opowieść, a właściwie jej, jest dowodem na to, że Elif Shafak rozumie, jak bardzo my ludzie potrzebujemy Przyrody w naszym życiu, tylko zamiast szukać twarzy, odbicia w lustrze podobnego do nas, musimy się otworzyć na relację ze stworzeniami całkowicie odmiennymi, które potrzebują naszej troski i odwdzięczą się tym samym, jeśli tylko się postaramy i im na to pozwolimy.


Przeczytałam tę książkę jednym tchem. Wrócę do niej jeszcze nie raz i nie dwa. Elif Shafak po raz kolejny udowadnia, że jest wybitną pisarką, która nie boi się trudnych tematów. To co mnie najbardziej ujęło to jej troska o Przyrodę. Można ją poczuć niemal już od pierwszych stron. Autorka nie tylko pięknie o niej piszę, ale również przemyca ogrom wiedzy i ciekawostek. Jeśli mielibyście przeczytać tylko jedną książkę Elif Shafak, to wybierzcie tę!


Na koniec chciałabym jeszcze podzielić się innym fragmentem z książki, który tak bardzo mnie ujął: „Tak jak wszystkie drzewa nieustannie się komunikują, konkurują i współpracują ze sobą, zarówno nad, jak i pod ziemią, tak opowieści kiełkują, wzrastają i rozkwitają ze swoich splątanych ze sobą niewidzialnych korzeni”.

Tłumaczenie: Natalia Wiśniewska


Dziękuję Wydawnictwu Poznańskie za egzemplarz do recenzji!