Wyspa łza

Najbardziej podobały mi się fotografie.

Co, zważywszy, że książkę kupiłam ze względu na autorkę tekstu, mówi dużo o moich wrażeniach ze spotkania z "Wyspą".

Książka o tzw. niczym. Tzn. o tym, że autorka chce napisać książkę i szuka natchnienia. Chwilami, co nie dziwi przy umiejętności Pani Bator do posługiwania się pięknem języka polskiego, to szukanie natchnienia przybiera postać niezwykle ciekawych, egzotycznych czy poetyckich obserwacji, podróży wgłąb siebie czy do pisarskiej kuchni. Niekiedy dawałam się unieść temu nastrojowi „nicniedziania” się i z przyjemnością obserwowałam jakiegoś cejlońskiego owada, zachwycałam kiczowatą pięknością plaż tropikalnych, pozwalałam myślom, prowadzona dyskretnie przez autorkę, przeskakiwać z tematu na temat… A chwilami denerwowałam się setnie. Ta książka, to jakby Joanna Bator w trakcie przebierania się. Jeszcze ma na sobie część garderoby, którą urzekła mnie we wcześniejszych spotkaniach z jej twórczością, a już pojawiają się nowe elementy, nie bardzo pasujące do starego, ale i nie dające jeszcze wyobrażenia o całości nowego…

I chociaż należę do grupy czytelników, którzy lubią książki o "niczym", to niestety, tym razem nie doszło między nami (mną i książką) do "współbycia":). Czytając "Wyspę", nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czytam coś, co jest wymęczone, co powstało z musu: że jeszcze nie wiem o czym, ale tu i teraz muszę napisać książkę. Cały czas czułam, że autorka udała się na wyspę w celu napisania ksią...