Ucieczka niedźwiedzicy

Niedźwiedzica uciekła z zoo, pewien tatuś dał nogę w wigilijną noc zostawiając cala rodzinę bez karpia, wybrakowane małżeństwo próbuje odnaleźć drogę do siebie na jednej z greckich wysp, niespodziewana wizyta gadającego żółwia. Opowieści o ludziach, którzy znikają, by pojawić się w innym miejscu, o ludziach, których losy nagle łączy jedna ścieżka. Ci bohaterowie są w ciągłym ruchu, za każdym razem obserwujemy ich ucieczkę, a to na inny kontynent w celu ratowania związku, od przykrych opowieści, od obowiązku opieki nad niepełnosprawnym synem, czy ze szpitala psychiatrycznego.

Gdzieś między wierszami odczujemy pewną melancholię i smutek. Ale jedno co na pewno nas zachwyci to wielowymiarowość tej prozy, traktowanie słowa "ucieczka" dosłownie i w przenośni. Uciekamy do miejsc, w których czuliśmy się szczęśliwi, uciekamy od ograniczeń, w poszukiwaniu lepszej pracy, zmieniając osobowość, a nawet wymykamy się ludzkiej postaci.
A to wszystko w plejadzie różnorodnych postaci - od żółwia posiadającego umiejętność absorpcji smutku, po jednookie nieuchwytne licho, czy kobietę batwoman przeistaczającą się w nietoperza.
Choć z pozoru Ucieczka niedźwiedzicy może stwarzać wrażenie odrębnych opowiadań, to losy postaci niespodziewanie łączą się. Autorka potrafiła w znakomity sposób skrzyżować ścieżki bohaterów, w ten sposób, aby czytelnik odniósł wrażenie, że te historię mają wiele wspólnego.

Nie mogło zabraknąć znaków rozpoznawczych Joanny Bator - czyli odwołań ...

Joanna Bator jak nikt inny potrafi w podróże po oceanach ludzkich wynurzeń, morzach trosk, górach oczekiwań, dolinach utraconych nadziei i beznadziei..

„Ucieczka niedźwiedzicy” to kolejna z jej wielobarwnych wojaży. Kameralne spotkanie wielu zupełnie obcych ludzi, ich odmiennych punktów widzenia, pragnień, dramatów myśli, słów – ludzi, których łączą jednak skomplikowane i nieoczywiste więzy.
Ktoś pragnie już tylko rozstać się godnie z życiem.

Ktoś czuje jedynie „żal stygnący w jakiś rodzaj zgody”, która jednak nie przynosi ulgi ani oczyszczenia.
Ktoś ciągle szuka idealnego domu dla swojej rodziny.
Ktoś inny właśnie „wypadł z rodzinnego obrazka”.
Ktoś degustuje koktajl „skondensowanego smutku” i „zgęstniałego czasu” oraz „pierwiastka sprzeczności”.
Ktoś uważa, że od podszewki pojął sztukę „obsługi życia”, a potem się okazało, że się jednak mylił..
Ktoś miał na świecie „ulubionego człowieka”, a potem już nie miał.
Ktoś zrozumiał, że to co ma odejść, czai się w mroku.
Ktoś miał misję „absorbowania i destylacji smutku” i całkiem nieźle mu szło jej wypełnianie.
Ktoś myślał, że życie składa się z przypadków, ale chciał dokonywać wyborów.
Ktoś pomylił szczęście z radością.
A ktoś miał życie tak piękne jak pudełko luksusowych czekoladek, aż do momentu, gdy zostało naznaczone utratą i smutkiem.

I jak tu przejść obojętnie wśród tylu ludzkich dramatów, zrywów i porywów nieobliczalnego losu, szybszych uderzeń ser...