Piaskowa góra

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać „Ciemno, prawie noc”, a z racji tego, że lektura ta mnie nie porwała, nie spieszyłam się do poznania innych książek Joanny Bator. Zostałam jednak mile zaskoczona, bo choć „Piaskowa góra” nie wciągnęła mnie od pierwszych stron, z każdym kolejnym rozdziałem byłam pod coraz większym urokiem świata stworzonego przez Autorkę.

Zacznę od języka, jakim napisana jest powieść. Każde zdanie zdaje się być literacką perełką, jakby pisarka poświęcała mu całą swoją uwagę. Dlatego też początkowo lektura nie sprawiała mi przyjemności – zamiast skupić się na treści, cała moja uwaga wędrowała ku formie. Gdy jednak osiągnęłam równowagę z tej kwestii, z przyjemnością zagłębiłam się w historię Jadzi Chmury i jej rodziny.

Sama nie pamiętam czasów PRLu, ponieważ urodziłam się u jego kresu, znam ten czas bardziej z opowieści, książek czy filmów, ale „Piaskowa góra” zdaje się wiernie oddawać klimat tamtych lat: bloki pełne niedoróbek, drobne cwaniactwo, paczki z zagranicy, marzenie o lepszym życiu na zachodzie.

U początków tej sagi rodzinnej leżą przesiedleńcze trudy rodziny Stefana Chmury oraz wojenne losy Zofii Maślak (matki Jadzi). I właśnie historia Zofii najbardziej przypadła mi do gustu – trudy życia w pojedynkę, niesienie ciężaru tajemnicy i życie po wiejsku, w zgodzie z naturą.

Cała ta historia jest tym bardziej fascynująca, że taka normalna, niespektakularna, jakich mogło być w rzeczywistości wiele. Autorka poka...

Smutna i gorzka to opowieść . Bardzo dobrze napisana . Widać że dla autorki żonglerka słowna to przysłowiowa bułka z masłem . Niemniej nie czyta się tego z lekkością . Pewnie dlatego że książka jest zupełnie pozbawiona dialogów , a może dlatego że i temat lekki nie jest . Specyficzne , bo jednostronne spojrzenie na tamte czasy . Nic nie przesadzone . Mamy tu wszystko co bolało , puste sklepy , kumoterstwo , wybuch w Czarnobylu i tuszowanie całej sprawy . Dziecięce zabawy , samobójstwa , pierwsze wina pite na dachu Babela i całe trudne dojrzewanie w tamtych czasach . Autorka ukazała cały przysłowiowy brud i smród epoki PRL-u . Ale też i zaradność i kreatywność , której , nie czarujmy się , dziś nie ma . W czasach tak zwanego '' dobrobytu ''. Bo nie istnieje taka potrzeba . W razie czego , są ciuchlandy . Dowiemy się więc jak i w czym farbowało się sukienki szyte z firanki , lub bluzeczki z tetry na pieluchy.(Tak tak drodzy młodzi , obecni , były czasy kiedy jednorazowych pieluch nikt w naszym kraju nie znał). Mimo że autorka pokazała tylko i wyłącznie minusy tamtych czasów , to i tak książka bardzo mi się podobała , chociaż radziłabym ją czytać nie całą od razu , ale po trochę , po kawałku , by nie dać się do końca wciągnąć w ten depresyjny smutek jaki wyziera z jej kart .