Wyspa Camino

Z biblioteki uniwersytetu Princeton piątka zuchwalców kradnie bezcenne rękopisy Fitzgeralda. Myślą że była to kradzież doskonała, ale już po kilku dniach dwójka zostaje aresztowana przez FBI. Reszta postanawia szybko pozbyć się rękopisów. Kilka miesięcy po kradzieży nie wiadomo gdzie znajdują się dzieła. Firma ubezpieczeniowa podejrzewa, że mogą znajdować się u znanego z kolekcjonowania białych kruków księgarza z wyspy Camino. Postanawiają „wynająć” młodą pisarkę (Mercer), związaną z wyspą, aby odkryła, czy rzeczywiście rękopisy znajdują się w posiadaniu Bruce’a Cable’a.

Ta książka Grishama, choć różni się od jego ściśle związanych z prawnikami poprzednich tekstów, jest świetną wakacyjną lekturą. Nie ma tutaj zawiłej intrygi, nie ma brutalności, nie ma języka prawniczego. Jest za to urocza wyspa, siedlisko pisarzy skupionych wokół księgarni Bruce’a, który robi to, co kocha i robi to świetnie. Poza intrygą związaną z rękopisami, wchodzimy w świat pisarzy i księgarzy, poznajemy troszkę tajników tych zawodów. Wszystko to lekko się łączy, tworząc tak naprawdę książkę idealną - wciąga, szybko się czyta, a zakończenie jest satysfakcjonujące. Grisham jest w formie i oby więcej takich książek trafiało w moje ręce?

A na dodatek powiem Wam, że Bruce podaje 10 zasad dobrej książki i muszę przyznać że zgadzam się z nim w 100% Przeczytajcie i oceńcie sami

Wstyd przyznać, ale nie przeczytałam dotąd żadnej powieści Johna Grishama. Obejrzałam za to wiele znakomitych ekranizacji jego książek: "Raport Pelikana", "Firma", "Komora", "Czas zabijania", "Klient", "Zaklinacz deszczu", "Ława przysięgłych"... Zresztą podobnie mam z Kingiem. A według mnie istnieje tylko kolejność: „najpierw książka, potem film” a nigdy odwrotnie. Do przeczytania „Wyspy Camino” zachęcił mnie tytuł, (jakoś tak intrygująco brzmi) i opis, że akcja dotyczy książek. I gdy zaczęłam czytać, miałam wrażenie, że oglądam film sensacyjny o włamaniu do banku (w tym przypadku biblioteki uniwersyteckiej). Później, że czytam średnio interesującą powieść obyczajową z elementem sensacyjnym. Nie mogę porównać tej książki z wcześniejszymi tego autora, bo jak już wspomniałam, nie czytałam ich, lecz na kolana nie rzuca ani styl, ani akcja. Nie ma jednego bohatera, więc trudno się z kimkolwiek identyfikować.Brakuje napięcia, nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem. Styl zaś przypomina w pośpiechu pisane sprawozdanie, przerywane dialogami, które nic nie wnoszą do akcji. Być może jest to jedna ze słabszych książek Grishama, lecz przeczytanie jej zniechęciło mnie do sięgnięcia po inne. Pozostanę przy filmach.