W mocy wichru

Robert Wegner we wstępie do trzeciego tomu "Teatru węży" napisał, że autorka "...zabiera nas w ciekawą i wyczerpującą podróż, z której wracamy oszołomieni lub zniesmaczeni, przybici albo zachwyceni. Ale nie obojętni. A to kwintesencja dobrej opowieści." Po lekturze początkowych rozdziałów "W mocy wichru" pomyślałem, że najwyraźniej gdzieś w trakcie tejże podróży musiałem wypaść z pociągu, gdyż pozostawałem obojętny. Potem trochę mi przeszło, gdy autorka zaczęła wreszcie zmierzać ku kulminacji i rozwiązaniu tajemnic głównego bohatera, co zwiększyło tempo akcji. Niestety zakończenia (jest ich kilka i każde dotyczy innego wątku powieści) były w zasadzie jednym wielkim pasmem rozczarowań i popsuły mi solidnie ewentualną przyjemność płynącą z lektury. I nie chodzi mi tylko o to, że rozwiązania różnych problemów bohatera zaproponowane przez autorkę były pozbawione znaczenia, ale również o to, że fabuła całej trylogii prowadziła donikąd. Bohater kończy ją w nieomalże dokładnie takim samym stanie i w takiej samej sytuacji w jakiej znajdował się w połowie pierwszego tomu. Wszystkie co istotniejsze bohaterki drugoplanowe zostały przez autorkę utrupione, odesłane na zadupia, skierowane przez przełożonych do innych zajęć lub zapomniały o Krzyczacym w Ciemności znajdując sobie atrakcyjniejszych facetów. Wrogowie i przyjaciele w znacznej części wyginęli. A sam bohater po prostu zaczął od nowa, do niczego nie wracając i o nic nie walcząc, co dziwnie kłóci się z jego wcześniejszą, trzytomową...