Tysiąc

Postanowiłam sobie jakiś czas temu wrócić do swoich dawnych, ulubionych autorów i odświeżyć sobie z nimi znajomość. Zamiast tego zawieram układy z nazwiskami (dodać - nowymi), o których nigdy w życiu nie słyszałam. Słowność... Jeśli chodzi o książki, to raczej nie jest moja najmocniejsza strona....

Wiele sobie obiecywałam po tej książce, w końcu motyw tytułowego "tysiąca" dał mi poczucie pewnej oryginalności w fabule, z którym nie spotkałam się jeszcze w żadnej z przeczytanych przez siebie książek. Obawiałam się tylko, że akcja będzie dosyć długo się rozkręcała bo nie potrafiłam jakoś z początku dobrze "wgryźć" się w fabułę i mój zapał do dalszego czytania zaczął stopniowo maleć. Na szczęście, progres fabularny nastąpił bardzo szybko więc dalej czytało się już trochę lepiej ale ciągle z poczuciem, że czegoś mi w tej historii jednak brakuje. Pomysł na fabułę autorka miała bardzo dobry ale z wykonaniem średnio. Przede wszystkim zabrakło mi stopniowo rosnącego napięcia, którego autorka nie potrafiła podtrzymać mimo całkiem nieźle zbudowanej atmosfery miasteczka. Zarzut mam też do sposobu przedstawienia postaci, które wydają mi się tutaj bardzo mało wyraziste, powierzchniowne i bez charakteru. Mogłabym tu dodać jeszcze kilka innych niedociągnięć ale nie chcę się za bardzo pastwić nad tą książką, ponieważ jest to debiut autorki a takie - według mnie - wymagają troszkę łagodniejszego potraktowania. Tutaj widać, że pani Dagmara ma potencjał - pomimo pewnych niedociągni...

Rewelacyjna powieść łącząca wątki fantastyczne, romantyczne, kryminalne i obyczajowe. Małe, senne miasteczko niechętne gościom. Dziwnie zachowujący się mieszkańcy... w tle klątwa, wisząca nad mieszkańcami od dwóch wieków.
Intryga pięknie zapętlona, akcja spokojna, ale wciągająca.
Odsłuchałam audiobooka w wykonaniu p. Doroty Stalińskiej, która okazała się znakomitą lektorką. Tembr jej głosu znakomicie podkreślił czytany tekst.

UWIERZ W DUCHA

Żeby zasiąść do przeczytania „Tysiąca” Dagmary Andryki musicie najpierw uwierzyć w dwie rzeczy. 

 

Po pierwsze - że w dzisiejszych czasach, gdzieś w północnej Polsce jest takie miasteczko, w którym WSZYSCY mieszkańcy, od burmistrza po dwóch młodych gejów prowadzących kafejkę internetową święcie wierzą w klątwę sprzed setek lat rzuconą przez kobietę oskarżoną o czary i spaloną na stosie. Wedle klątwy ludność miasteczka nie może przekroczyć tysiąca obywateli. Jeśli osiedli się ktoś nowy, ktoś inny musi zginąć. 

 

Po drugie – że wzięta dziennikarka z wielkiego miasta, pracująca w prestiżowym piśmie może sobie zniknąć na wiele tygodni i NIKT ani NIC nie będzie jej ścigać. Jedyny telefon z poprzedniego życia, który bohaterka odbiera, to telefon od szefa, który niczemu się nie dziwi. Żadnych rachunków do zapłacenia, żadnych kwiatków do podlania, żadnych monitów od przyjaciółek, które domagają się wyjścia na kawę albo aktualnego numeru telefonu do jakiegoś ministra. Nic. Tak jakby bohaterka wcześniej żyła samotnie jak palec albo wcześniejsze życie nie istniało i wszystko, bez żadnych konsekwencji można rozpocząć od nowa.

 

Jeśli założycie z góry, że taka sytuacja jest możliwa, może nawet będziecie mieć z lektury jakąś satysfakcję. Wątek zagadkowych śmierci w miasteczku, regulujących populację do tytułowego tysiąca został w końcu dość sensownie wyjaśniony. Jeśli jednak, tak jak ja dojdziecie do ...