To ja, Szpilka. Klub

Nazywam się Marianna Kohut, ale biada temu, kto tak się do mnie zwróci. Jestem policjantką, mówią na mnie Szpilka i tak proszę do mnie mówić, drodzy czytelniczy. Nie bawię się w subtelności, ale musicie wiedzieć, że mam serce po właściwej stronie. Uwielbiam moją siostrę Gunię, brata Ludwiczka i pewnego specjalsa, ale o tym sza.

Nie lubię działać standardowo, wierzę swojej intuicji, nie ufam natomiast niektórym kolegom policjantom. Połowa z nich głośno mówi, że chciałaby mnie przelecieć, druga połowa tylko o tym myśli, gapiąc się na moje cycki. Nie jest łatwo być kobietą w tym męskim świecie, zwłaszcza kiedy ma się wygląd nastolatki. Ludzie po prostu nie traktują Cię poważnie!

Kiedy ofiarą okrutnego zabójstwa staje się znany pisarz, wkraczam do akcji. Nie wiem jeszcze jednak, że ta sprawa będzie bardziej skomplikowana, niż mogłoby się wydawać na początku. Wątki zaczną się mnożyć, prokuratura będzie naciskać, a ja nie wierzę w proste rozwiązania. Wiem, że coś mi umyka, i muszę to odkryć. Dobrze, że mam rodzinę i przyjaciół, którzy nigdy nie zawahają się pomóc, nawet jeśli trzeba w tym celu lekko nagiąć prawo. Ja dla nich zrobiłabym to samo.

Autor udowodnił mi, że oprócz politycznych thrillerów i pozycji sensacyjnych czy wojennych potrafi także pisać kryminały. Podoba mi się główna bohaterka podkomisarz Marianna Kohut znana jako Szpilka. Lubię silne, kobiece postacie, szczególnie w pionie śledczym policji. Szpilka ma trudną i ciężką przeszłość, która odcisnęła piętno na jej życiu osobistym. I jednocześnie ukierunkowała ja zawodowo. Trochę nie podobało mi się, że emerytowany policjant ma większe możliwości i wpływy jak Pani podkomisarz. Ale chwali się, że wykorzystywał je do współpracy ze Szpilką. A zaskakujące zakończenie spowodowało, że z niecierpliwością będę czekała na kolejną książkę z cyklu.

Bardzo dobra powieść kryminalna i doskonały początek nowego cyklu. Początkowo Szpilka nieco irytowała mnie, ale gdy przywykłam do jej sposobu bycia... było już świetnie. Frapujące zakończenie:)
Intryga zapętlona i wciągająca, język lekki. Bardzo lubię książki Marcina Ciszewskiego i nie zawiodłam się. Czekam na dalszy ciąg.

"To ja, Szpilka. Klub" rozpoczyna cykl kryminalno-sensacyjny. Jeśli lubicie silne babki, to polecam Waszej uwadze.

Podkomisarz Marianna Kohut przez wszystkich zwana Szpilą, przez tych którzy darzą ją sympatią po prostu Szpilką, to mocno stąpająca po ziemi młoda kobieta zasilająca szeregi policji kryminalnej. Ma 34 lata, lecz z powodu swej filigranowej budowy wygląda na młodszą.
Gdy w parku zostają znalezione zmasakrowane zwłoki młodego, eleganckiego mężczyzny, to właśnie ona zajmie się śledztwem.

Mamy mocny i rasowy kryminał, dokładnie taki jak lubię. Ciekawa zagadka kryminalna i śledztwo, którego jesteśmy świadkami na każdym jego etapie. Fajna ekipa śledcza złożona z interesujących osobowości.

Ale największą zasługę przypisuję głównej bohaterce, tytułowej Szpilce, to ona gra tutaj pierwsze skrzypce i ta historia toczy się wokół niej. Pewna siebie, bezczelna i przebojowa. Poznajemy ją w narracji pierwszoosobowej. To konkretna i silna babka, która przeżyła w swym życiu nie jedno, a za swą życiową misję uważa łapanie pedofili, bowiem jeden z nich skrzywdził kiedyś jej młodszą siostrzyczkę.

Akcja od początku jest niezwykle dynamiczna i nie zwalnia tempa, aż do ostatnich stron. Krótkie zdania dodatkowo dają wrażenie energii, prędkości, poweru. Połykam tekst, który nie wiedzieć kiedy dobiega końca. Czekam na więcej.

Premiera 25/11/2020

Tym razem coś nie wyszło.
Do tej pory znałam Ciszewskiego z doskonałej serii meteorologicznej i miałam ogromne oczekiwania względem 'Szpilki'. Chyba przez te moje oczekiwania tak bardzo się rozczarowałam.
Główna bohaterka nie przekonała mnie do siebie, akcja nie wciągnęła. Po przeczytaniu poszczególnych części serii pogodowej długo myślałam o bohaterach i wydarzeniach, a tym razem o powieści szybko zapomnę. Nie potrafię powiedzieć w czym tkwi problem, ale ta powieść nie wywołała we mnie większych emocji. Zwykle pod koniec książki kiedy akcja przyspiesza robię się niecierpliwa i chcę natychmiast poznać rozwiazanie, ale tym razem czytałam bez większego entuzjazmu. Po prostu chciałam skończyć.
Widzę w komentarzach innych czytelników, że to może być początek nowej serii, ale na razie nie mam ochoty czytać kontynuacji. Nie wykluczam jednak, że kiedyś zmienię zdanie i przeczytam kolejną część z sympatii do autora.

Znakomity początek nowej serii. Z zainteresowaniem czekam,jak autor rozwiąże supełek, który zamotał w ostatniej scenie....

W ubiegłym roku mój mąż zaczytywał się w cyklu "www" Marcina Ciszewskiego i to głównie z fantastyką wojenną dotychczas kojarzyłam autora. Wiedziałam jednak od męża, że potrafi pisać wciągająco i z humorem, więc z ciekawością sięgnęłam po pierwszą część jego nowego cyklu „Szpilka”. Tym bardziej, że główną bohaterką jest kobieta. Silna, ponadtrzydziestoletnia policjantka w stopniu podkomisarza. Świadoma swoich atutów, nieco butna i nie zawsze działająca w granicach prawa.

I jak mogłabym nie pokochać i nie utożsamiać się z tytułową Szpilką, gdy "jest nas, kurdupli metr sześćdziesiąt, paru na świecie." Pewnie i wielu z Was znalazłoby się w tym zacnym klubie.

Choć w powieści oczywiście nie o taki klub chodzi. Może o "klub wzajemnego mycia rączek"? A może o coś zupełnie innego? Szpilka pracuje nad wyjaśnieniem brutalnych zabójstw młodych kobiet oraz śmierci znanego pisarza zagryzionego przez psy. A że z natury lubi pakować się w kłopoty, to akcja porywa od pierwszych stron. Również jej przeszłość, którą stopniowo ujawnia, pozwala lepiej zrozumieć niektóre jej nieszablonowe działania. Choć żadne wprowadzenia z pewnością nie przygotują Was na zaskakujące zakończenie. Mnie przynajmniej nie przygotowały.

Bardzo spodobała mi się forma narracji, w której Szpilka opowiada nam w lekki i zajmujący sposób o prowadzonym śledztwie, realiach pracy w policji i własnej rodzinie. Często kieruje się wprost do czytelnika co w moim odczuciu wzmacnia przekaz i więź z bo...

Z twórczością Marcina Ciszewskiego spotkałam się pierwszy raz i zastanawiam się czemu nie sięgnęłam po jego książki wcześniej. Właśnie po tej pozycji zrozumiałam jak wiele książek jeszcze przede mną, a jak mało miejsca na regałach.

Powiem Wam jedynie, że na samym początku jak zaczynałam czytać tę książkę to nie mogłam się w nią wczuć. Nie za bardzo wiedziałam co z czym połączyć, a sama Szpilka mnie irytowała. ALE! Zmieniło się to po kilku kolejnych stronach kiedy zaczynałam rozumieć dlaczego główna bohaterka zachowuje się w ten, a nie inny sposób. Przyznam Wam jeszcze tylko, że dla czytelników co lubią krótkie rozdziały będą troszkę zawiedzieni bo książka jest podzielona na trzy dość sprawę rozdziały. Choć przyznam, że ma to też w swój sposób pewien plus bo czytając tę pozycję możemy odczuć jakbyśmy razem ze Szpilką prowadzili śledztwo, a ona jakbyśmy byli jej najlepszym przyjacielem opowiadała nam o swojej przeszłości.

Ogólnie mogłabym powiedzieć, że to jedna z tych książek, która ma więcej plusów niż minusów. Autor posłużył się prostym i konkretnym językiem dzięki czemu przez książkę się płynie. Fabuła jest mega interesująca, nie zapominając o wszystkich wątkach, które wprowadza Pan Marcin. W pewnym momencie można by pomyśleć, że wątków jest za dużo i nie ma to ładu i składu. Ale nie, wszystko zgrywało się w idealną całość. Książka trzyma w napięciu i po prostu ciężko się od niej oderwać, co lubimy najbardziej. 😆

"To ja, Szpilka" - moje pierwsze spotkanie z twórczością autora. Jest to książka godna polecenia! Dobry, interesujący kryminał, w którym akcja biegnie bardzo dynamicznie. Nie sposób oderwać się od czytania, trzyma w napięciu!

Podkomisarz Marianna Kohut, ksywka Szpilka - prowadzi śledztwo w sprawie brutalnie zamordowanych kobiet oraz szuka zabójcy znanego pisarza.

Genialna, wciąga od samego początku, super fabuła, dobre dialogi, brak zbędnych opisów. Pierwszoosobowa narracja - wszystkiego dowiadujemy się z relacji głównej bohaterki. Szpilka to odważna, silna, inteligentna kobieta - świetnie sobie radzi w tym zawodzie.

Gorąco polecam - to trzeba koniecznie przeczytać!

Lubicie gdy główna bohaterka książki to silna i niezależna kobieta? Czy jednak w takich rolach widzicie głównie mężczyzn?

Szpilka jest podkomisarzem w Stołecznej Policji na Mokotowie. Poznajemy ją, gdy jest w trakcie akcji łapania pedofila na gorącym uczynku. Tak, to ona jest "ofiarą". Po akcji zwieńczonej sukcesem dostaje informacje, że w jednym Parku na Mokotowie zostały znalezione zwłoki mężczyzny. Na początku wydaje się, że te dwa zdarzenia nie mają ze sobą nic wspólnego, ale czy na pewno? Czy Szpilce uda się znaleźć mordercę? I czy kobieta sama przez to nie wpadnie w kłopoty?

Szczerze powiedziawszy, bardzo mi się podobała ta historia. Niema tutaj żadnych oczywistości. Bohaterowie również są wielowymiarowi, żaden z nich nie jest krystalicznie dobry, czy super zły. Sama bohaterka porwała moje serce, bo mimo naprawdę ciężkiej sytuacji rodzinnej była w stanie doprowadzić wszystkie sprawy do końca. Naprawdę żałuję, że nie sięgnęłam po książkę wcześniej, szczególnie, że wydarzenia opisane w książce dzieją się w mojej okolicy!!

Marcin Ciszewski wraca powieścią „To ja, Szpilka. Klub”. Zapewne nie będę obiektywny, jest to facet dzięki któremu wróciłem do książek, powieści i podobnych historii zrodzonych w głowach naszych rodzimych oraz zagranicznych pisarzy. Pisarz, który stworzył jak dla mnie fenomenalny cykle „WWW”, „Willhelm Krüger” czy „Jakub Tyszkiewicz/Meteo”. Na trwale zapisał się w mojej głowie poprzez kreowanych bohaterów jak i realistyczne opisy. Do dzisiaj mam w głowie polskość na białoruskiej ziemi czy wrześniowych oficerów a por./mjr Janusz Wojtyński śmiało może być nazywany patriotą wśród patriotów. Czy Zuzanna Cehak, pani aspirant policji, postawiona pod ścianą. Są to gatunkowo różne powieści ale łączy je jedno, dynamika i wartka akcja oraz naprawdę wyraziste postacie. Szpilka to policjantka, może nie z powołania ale z zasadami i jajami. O imieniu i nazwisku z posturą nastolatki pewnie po pokazaniu blachy zobaczyła by mój uśmiech i szczery rechot. Ale uwierzcie, szybko go zgasi. Pozornie, opryskliwa, nieprzystępna, zadzierająca nosa, nienawidząca gwałcicieli i chyba facetów. W miarę czasu zaczynam Szpilkę rozumieć i lubić, w szczególności za scenę pożegnania starego gliniarza. Lubię gliniarzy szanujących dorobek starych wyg, czujących niewidzialną nić, która tak naprawdę powinna łączyć wszystkie służby. Marcin Ciszewski ciekawie prowadzi powieść, inna narracja dająca wrażenie bycia na miejscu. Jak zawsze dba o szczegóły, o zwrotach i dynamicznych akcjach nie wspomi...