Opinia na temat książki Sycylijczyk

„Sycylijczyk” czasowo i treściowo wbija się w akcję „Ojca Chrzestnego”. Akcja „Sycylijczyka” rozpoczyna się w ostatnich dniach pobytu Michaela Corleone na Sycylii. Okazuje się, że ojciec powierzył mu bardzo ważną misję: zabrania z Sycylii „najgroźniejszego bandyty owej krainy”, Salvatore Guiliano.
Puzo napisał „Ojca” w 1969 r., „Sycylijczyka” w 1984 r. I to, niestety, widać. Irytowały mnie drobne rozbieżności treściowe - to skutek sięgnięcia po „Sycylijczyka” bezpośrednio po lekturze „Ojca”.
Hm… W sumie pomysł Puzo, by powrócić do bohaterów „Ojca chrzestnego” i uczynić z nich postaci dalszego planu w „Sycylijczyku”, służył chyba tylko celom marketingowym… Moim zdaniem byłoby lepiej, gdyby to nie był Michael Corleone, a np. Michael Jakiśtam. Wtedy nie byłoby, często błędnych, odniesień do „Ojca chrzestnego”… Gdyby tu występował np. Michał Montelepre a nie Michał Corleone, autor uniknąłby wielu wpadek. Ale może książka sprzedawałaby się gorzej?

Wiem, że opowieść zawarta w książce jest fabularyzowaną historią sycylijskiego bandyty Salvatore Giuliano. Mimo tego, trudniej uwierzyć w jego prawdziwość, niż w któregokolwiek fikcyjnego bohatera „Ojca chrzestnego”. Konstrukcja głównego bohatera, jego przemiana, sytuacja, która miała być pretekstem tej przemiany – to wszystko jest takie trochę infantylne, niedopracowane, poziomem przypomina przygodowe czytadełka. Trudno uwierzyć, że postać tę skonstruowała ta sama osoba, która wykreowała ojca chrzestnego.

Sama opowieść może wciągnąć. Dużo się tu dzieje, są tu smaczki społeczno-kulturowe, których obecność w beletrystyce uwielbiam. Jest tu próba odpowiedzi na pytanie dlaczego Sycylia jest taka, jaka jest: z mafią, omertą, wiarą. Niestety, moim zdaniem, to pozycja dużo słabsza od „Ojca chrzestnego”.