Opinia na temat książki Sycylijczyk

Nie pamiętam, kiedy przeczytałam Sycylijczyka. Na pewno było to bardzo dawno temu. Wówczas, kiedy bunt młodzieńczy wymagał innego zdania niż posiadali rodzice... A ojciec mój zafascynowany był Ojcem Chrzestnym. 
Mój bunt sięgał tak daleko, że nawet nie zainteresowałam się, kto jest autorem tej powieści, tak wspaniale zekranizowanej. Wówczas właśnie jeden ze znajomych zapomniał o książce, którą zostawił u mnie na parapecie. To był właśnie Sycylijczyk. 

Pamiętam, że ogromnie mi się podobał. I akcja, i postacie i sposób pisania. Pamiętam również, że zaskoczyło mnie, że - nieznany mi w ogóle autor (Mario Puzo) napisał coś co w pełni zasługiwało na miano "najlepszej" książki o mafii. Już wtedy zaczęło mi świtać, że Sycylijczyk jest bardzo wzorowany na Ojcu Chrzestnym, którego ekranizację jednak miałam przyjemność obejrzeć. Zaskoczyło mnie też, że o Ojcu Chrzestnym wiedzą wszyscy, a tak wspaniale piszący autor, Mario Puzo, jest tak, w sumie anonimowy.

Wiele lat później wyszła na jaw moja ignorancja i fakt, że Sycylijczyk i Ojciec Chrzestny wyszli spod pióra tego samego autora. Dlaczego przyznaję się do owej ignorancji? Bo świadczy to o tym, ze zarówno książka, jak i autor, porywa czytelnika i przenosi w świat mafijnych intryg, bez obciążenia wyśmienitymi kreacjami Ala Pacino i Marlona Brando. Bez obciążenia genialną reżyserią i świetną muzyką - wymuszającą jednak pewne wyobrażenia o postaciach. 
 Tak - Sycylijczyk obronił zarówno autora, jak i wszystkie powieści z "cyklu".