Studnia wstąpienia

Kontynuacja "Z mgły zrodzonego " jest jeszcze bardziej zaskakująca od pierwszej części ,czytałam ją z wielkim przejęciem i zapartym tchem. Autor wciąż zaskakuje pomysłowością , pojawiają się nowe fascynujące wątki i nowe ciekawe postacie. Opisy walk są powalające, zapewniam iż nigdzie podobnych nie znajdziecie. Nie sposób opisać całej rewelacyjnej fabuły, ponieważ to po prostu trzeba przeczytać ! Każdy kto lubi fantastykę , powinien zapoznać się z trylogią Brandona Sandersona oraz z pozostałą jego twórczością która wyróżnia się świeżością i nietuzinkowymi pomysłami. wiecej na moim blogu : http://dalia-hobby.blogspot.com/2012/02/studnia-wstapienia.html

Kolejny przykład niespójności literackiej, która niczym zacinający się kot w "Matriksie", prześladuje pisarzy i dobija czytelników. Autor miast zakończyć fenomenalnego, genialnego i nowatorskiego "Z mgły zrodzonego" słowami "i żyli długo i szczęśliwie" snuje dalsze losy bohaterów. Snucie to przypomina mgły nad Luthandel: jest szare, nijakie i dłuży się niemiłosiernie. Tom pierwszy oferował czytelnikowi powiew świeżości, nietuzinkowe postacie, grozę Inkwizytorów, smak krwi i potu rebelii, nowatorską magię oraz co krok zwroty akcji, zaskoczenie i suspens zwieńczone cudownym finałem. W "Studni..." mamy typowe "odgrzewane kotlety", "odcięte kupony" oraz "zimne zupy". Cała fabuła sprowadza się do rozważań głównych bohaterów podczas oblężenia Luthandelu przez wrogie armie. Postacie chodzą, gadają, rozważają,kupują ubrania, wzdychają, filozofują, szpiegują itd itp. Vin bierze na barki odpowiedzialność za bycie Super-Hiper-Allomantką, El Venture uczy się być królem, Sazed goni w te i we wte, Marsh posępnieje. Na arenę wkraczają też nowe i wyjątkowo irytujące postacie o których pisać nie będę bo zasnę z nudów. Gdzie ten suspens, gdzie ten klimat? Najwyraźniej zapas metalu odpowiedzialny za inwencję twórczą się już dawno w organizmie autora wypalił...szkoda...

Za dużo polityki, ślimacząca się akcja - nie strawiłam...