Stella Maris

Powiem wam, że kiedy tylko ta książka trafi w wasze ręce, bez Pasażera, możecie mieć problem z jej pojęciem, chyba, że zaakceptujecie fakt, iż cała książka skupia się na zasadzie pytań i odpowiedzi. Mamy tutaj pacjentkę, która sama przyszła do zakładu psychiatrycznego. Zdiagnozowano u niej schizofrenię paranoidalną z wieloletnią etiologią omamów wzrokowych i słuchowych. Wiemy, że była tu leczona już dwa razy, a z czym przyszła i dlaczego, dowiemy się z początku książki i w jej trakcie. Od razu ostrzegam, że pacjentka kocha matematykę, dlatego czasami jej wypowiedzi bywają oparte właśnie o slogan matematyczny. To naprawdę mądra kobieta, która wie, że potrzebuje pomocy i jednocześnie nie rozumie po co ta pomoc jest jej potrzebna i co może zmienić. Jej odpowiedzi bywają okraszone drwiną, czasami przymusem wypowiedzenia się, choć jest jeden temat o którym nie chce nic wspominać i zgrabnie go omija. Chętnie natomiast wspomina swoje dzieciństwo i każde wydarzenie, które wbrew pozorom toczy się w jakiś sposób z osobą jej brata, jakby jedna część chciała o nim opowiedzieć, a druga robiła wszystko, by do tego nie doszło. Momentami ich rozmowa jest jednym wielkim absurdem.

,, Refleksja przychodzi, gdy umysł jest starszy. Ale myśli już tam są. Pamięć jest substancjalna. Nie jest niczym. "

Zadziwiające było to, że kobiecie przypisano autyzm, jeszcze zanim go poznano, czy też zrozumiano czym jest. Trochę nam w tym temacie zdradza, podobno częściej chorują na nią męż...

Kiedyś widziałam film „Droga”, nie wiedziałam jednak, że jest to film na motywach książki. Kiedy odkryłam, że te genialne obrazy post apokaliptycznej rzeczywistości stworzył Cormac McCarthy obiecałam sobie, że kiedyś przeczytam jakąś jego książkę. I nadarzyła się okazja, bo oto zostały wydane 2 książki jego autorstwa „Pasażer” i „Stella Maris”. Potem przyszła wiadomość, że McCarthy’go nie ma już wśród nas, tym bardziej warto sięgnąć po te historie.

Nic jednak nie przygotowało mnie na to jak bardzo dobra to jest literatura. „Pasażer” z pozoru wydawać mógłby się kryminałem – nurkowie znajdują wrak samolotu z ofiarami na pokładzie, brakuje jednak jednego z pasażerów i czarnej skrzynki, przy całej sprawie zaczynają węszyć agencji FBI, główny bohater Bobby Western już wie, że wplątał się w poważne kłopoty. Jednak to nie historia z samolotem jest tu głównym wątkiem. Otóż Bobby miał siostrę Alice, wybitną matematyczkę, która na własne życzenie kazała się zamknąć w szpitalu psychiatrycznym. Relacja tej dwójki staje się głównym wątkiem i każe podążać czytelnikowi za kolejnymi obrazami chorej psychicznie Alice, które opowiadają prawdę o dziewczynie, jej bracie, ojcu i matce. „Stella Maris” jest w głównej mierze poświęcone właśnie Alice i jej „pięknemu umysłowi”, to dziewczyna obdarzona wieloma talentami, które stają się niejako jej przekleństwem. Co zatem sprawiło, że chciała zamknąć swoje życie w czterech ścianach zakładu psychiatrycznego? Co wydarzyło się w j...

Alicia, to dwudziestoletnia genialna matematyczka i skrzypaczka. Zgłasza się do szpitala psychiatrycznego Stella Maris. Dziewczynę nawiedzają trudne do określenia postaci. Każda z nich jest analogiczna do jej aktualnego stanu psychicznego. Alicia prowadzi intelektualną dysputę ze swoim psychoterapeutą. Poruszają tematy dzieciństwa, filozofii, ukochanej przez dziewczynę matematyki i muzyki. Bohaterka książki kocha liczby, ale kocha też nuty, w których upatruje matematycznych wzorów. Rozmowa Alicii z lekarzem to intelektualny, sięgający głębokich ran i poważnych tematów, przeplatanych przyziemnymi wstawkami dialog. Jedynie, o czym nie chce rozmawiać, jest historia jej brata, Bobby’ego…

“Stella Maris” to mistrzowska powieść, genialnie rozpisany dialog dwóch silnych osobowości. Postaci w intelektualnej przepychance czasami zajmują wspólny front, żeby za moment zmienić go i stanąć po dwóch stronach barykady. Alicia opancerzona jest w zbroję stworzoną z sarkazmu, pod którą kryje się wrażliwa i przepełniona bólem postać. Jako pacjentka, często stawia się na równi z lekarzem, próbując wciągnąć go w jego własną, psychoanalityczną “grę”.

To nie jest książka z wartką akcją, to książka, w której prym wiedzie słowo. Cormac McCarthy stworzył językowe mistrzostwo, po którym się wręcz płynie. Dialog, od którego nie można się oderwać. Autor w wyrażaniu emocji poprzez interpunkcję jest minimalistą. Nie zaburza nimi emocjonalnego przekazu...