Pasażer

Kiedyś widziałam film „Droga”, nie wiedziałam jednak, że jest to film na motywach książki. Kiedy odkryłam, że te genialne obrazy post apokaliptycznej rzeczywistości stworzył Cormac McCarthy obiecałam sobie, że kiedyś przeczytam jakąś jego książkę. I nadarzyła się okazja, bo oto zostały wydane 2 książki jego autorstwa „Pasażer” i „Stella Maris”. Potem przyszła wiadomość, że McCarthy’go nie ma już wśród nas, tym bardziej warto sięgnąć po te historie.

Nic jednak nie przygotowało mnie na to jak bardzo dobra to jest literatura. „Pasażer” z pozoru wydawać mógłby się kryminałem – nurkowie znajdują wrak samolotu z ofiarami na pokładzie, brakuje jednak jednego z pasażerów i czarnej skrzynki, przy całej sprawie zaczynają węszyć agencji FBI, główny bohater Bobby Western już wie, że wplątał się w poważne kłopoty. Jednak to nie historia z samolotem jest tu głównym wątkiem. Otóż Bobby miał siostrę Alice, wybitną matematyczkę, która na własne życzenie kazała się zamknąć w szpitalu psychiatrycznym. Relacja tej dwójki staje się głównym wątkiem i każe podążać czytelnikowi za kolejnymi obrazami chorej psychicznie Alice, które opowiadają prawdę o dziewczynie, jej bracie, ojcu i matce. „Stella Maris” jest w głównej mierze poświęcone właśnie Alice i jej „pięknemu umysłowi”, to dziewczyna obdarzona wieloma talentami, które stają się niejako jej przekleństwem. Co zatem sprawiło, że chciała zamknąć swoje życie w czterech ścianach zakładu psychiatrycznego? Co wydarzyło się w j...

Początek książki mnie mocno zdziwił, gdyż sugerował, że pewna kobieta ma omamy i rozmawia z kimś, kto nie istnieje i nie jest normalnym człowiekiem. Później jest urywek jakby spała, później, że chowa się przed tym lub czym, co do niej przyszło. Ten urywek kilku stron jest dość niespodziewany i bardzo miesza w naszej psychice. Te głosy są na tyle realne, że sami zastanawiamy się, czy ich nie słyszymy. Pozycja z tych filozoficznych, gdzie nie ma tylko pustej opowieści. Cokolwiek się tu dzieje jest roztrząsane nie tylko przez postacie, ale i przez nas samych. Brak myślników czasami nas dekoncentruje, ale wydaje mi się, że było to zaserwowane specjalnie, by czytelnika niekiedy zmylić, bądź dać w wątpienie jego sposób myśli. Dodatkowo mamy tak realistyczne opisy, choćby zmarłych, których nogi zwisały jeszcze z fotela wciąż przypiętych pasami. Autor dokładnie interpretuje każdą część ciała, jakby chciał nam ukazać obraz z kamery. Nie znamy myśli postaci, więc nie można stwierdzić, że to co mówią jest prawdziwe. Co jakiś czas pojawia się postać kobiety, która opowiada o swoich snach, przywidzeniach, omamach, czy też bytach, które aktualnie ją nawiedzają. Długo nie wiedziałam jak mam to odebrać i o co ją posądzić. Zastanawiającą osobą był jeden z pasażerów wraku samolotu, którego nie odnaleziono. Wraz z nim zniknęło coś jeszcze, więc nie ma najmniejszych podstaw do tego, by jakkolwiek nazwać to, co się stało ze samolotem. Nurek debatuje, czy żyli zanim zatonęli, czy ostatni odde...

Bobby jest nurkiem głębinowym. Podczas pracy pod wodą bada zatopiony wrak samolotu, w którym znajduje dziewięć trupów. Okazuje się, że nigdzie nie ma jeszcze jednego ciała i czarnej skrzynki. Mieszkanie Bobby’ego zostaje przeszukane przez FBI, a konto bankowe zablokowane. Mężczyzna próbuje rozprawić się z demonami przeszłości i ścigającymi go agentami, walcząc jednocześnie z tęsknotą za swoją siostrą Alicią.

Brzmi jak thriller?

Nic bardziej mylnego. ”Pasażer” to oniryczna historia mężczyzny, który ucieka zarówno fizycznie — przed federalnymi, jak i podświadomie — od myśli o swojej siostrze, od cienia, jaki rzucił na jego życie ojciec, jeden z twórców bomby atomowej, a przede wszystkim ucieka przed samym sobą. Przy okazji w tych dość chaotycznych wydarzeniach nie brakuje masy przemyśleń, naukowych rozważań, filozoficznych poglądów. McCarthy stworzył melancholijną, przepełnioną smutkiem i rozpaczą opowieść, której powolna akcja może zmęczyć czytelnika.

Mnie zmęczyła. W przeciwieństwie do drugiej książki autora “Stella Maris”, która bardzo mi się podobała, ta mnie zwyczajnie wymęczyła. Może zabrałam się za nią w złym momencie, ale czytając ją, czułam się, jakbym przebiegła maraton, momentami byłam zagubiona i przytłoczona wyznaniami, przemyśleniami i egzystencjalnym błądzeniem głównego bohatera.

Na plus — warstwa językowa. Autor operował słowem bardzo sprawnie i płynnie. ...