Dziecię boże

intrygująca, nieszablonowa, zadziwiająca. przerażająca nie tylko w kwestii treści, ale też lekkości, z jaką autor serwuje nam brud, cierpienie i rozkład, totalny rozkład wartości i zasad moralnych, zasad współżycia społecznego. prowincjonalna społeczność, w której makabra właściwie nikogo nie dziwi. wszystko unurzane w czarnej farbie i błocie pomieszanym z krwią. ani jednego stricte pozytywnego bohatera, brak nawet cienia nadziei, że będzie dobrze. ale najciekawsze jest to, że - mimo iż główny bohater jest zdolny do największych okropieństw - czytelnik w pewnym sensie identyfikuje się z nim, a nawet mu współczuje. przebogaty, aczkolwiek nieskażony grafomańskim rozmemłaniem język, który jest jednocześnie bardzo rzeczowy. świetne - nie nudne! - opisy fauny, flory i zjawisk atmosferycznych. zakończenie - dziwne... to chyba jego największa zaleta. ogólnie książka raczej dla wielbicieli tego typu literatury - literatury niełatwej, skupionej bardziej na analizie niż na akcji, ale wywołującej naprawdę wiele - często skrajnych - emocji, wśród których najczęściej pojawia się trwoga i obrzydzenie. ale po głębszym zastanowieniu nasuwa się prosty wniosek - hej, przecież właśnie TAK wygląda ten świat.