Spica

„Spica” Tomasza Białkowskiego to było moje pierwsze spotkanie z piórem autora i muszę przyznać, że było ono bardzo odświeżające na tle pozostałych współczesnych kryminałów dostępnych na rynku polskim. Historia jest duszna, mroczna, klimat mocno z kartki na kartkę się zagęszcza. Styl pisarza jest nietuzinkowy – zdania krótkie, proste, skupione na szczegółach otoczenia, przez co historia toczy się bardzo powoli. Mimo tego jak to może brzmieć, powieść dziwnie mocno wciąga, wymusza na czytelniku skupienie i uwagę. Bohaterowie są dosyć tragiczni, miałam wręcz skojarzenia z tragedią grecką – co może pójść źle – pójdzie.

Do tego duszny klimat małej tajemniczej wioski, zamkniętej społeczności nasuwa od razu na myśl klasykę kryminału – od początku mamy ograniczoną liczbę podejrzanych, zamknięty krąg postaci.

„Spica” to kryminał w wydaniu nietuzinkowym, artystycznym, coś dla uważnego i wymagającego czytelnika. Ja jestem zdecydowanie na tak i chcę więcej! Gorąco polecam!

Tomasz Białkowski to kolejny polski pisarz, którego mogłam poznać i powiem Wam, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. 📖

Od pierwszych stron można było poczuć bardzo mroźny klimat okalający tę historie i nie mówię tutaj o pogodzie, chociaż takowa też tutaj wtórowała. ❄️❄️❄️
Powodowała to zwłaszcza główna bohaterka, zimna w obyciu i zdystansowana, ale po tym co przeżyła nie można się temu dziwić, że właśnie takie podejście ma do ludzi i otaczającego ją świata.

Spica to już druga część o losach tłumaczki Igi, ale spokojnie możecie przeczytać ją jako pierwszą, na pewno nie zagubicie się w fabule i nie będziecie mieli wrażenia, że coś jest niedopowiedziane.

Styl autora jest bardzo specyficzny. Zdania są skonstruowane w prosty sposoby, bardzo dosadne, ale idealnie wpasowują się w panujący tu nastrój. Bohaterowie zostali wykreowani w ciekawy sposób, każdy z nich jest charakterny i skomplikowany, co dodaje ogromnego kolorytu.
Emocje nabudowywane są stopniowo. Czytelnik z każdą chwilą jest coraz bardziej zaintrygowany i zafrapowany tym jak dalej to wszystko się potoczy. Gwarantuje, że dzieje się dużo i ciekawie, choć nie w zastraszająco szybkim tempie, ale w tym wypadku to tylko plus.

A wszystko znowu ma związek ze sztuką. Tym razem poznajemy twórczość holenderskiego mało znanego, choć istotnego malarza Paulusa Pottera i jego obraz „Kara myśliwego”, płótno złożone z czternastu epizodów, a tematem przewodnim jest zemsta.