Król Tyru

Od jakiegoś czasu staram się czytać serie po kolei, niestety nie zawsze mi się ten zamiar udaje. "Drzewo morwowe" pana Białkowskiego przeczytałam tak dawno (prawie 4 lata temu), że umknęło mi, że to trylogia i że następną częścią powinien być "Kłamca". Niestety w rączki mi wpadł "Król Tyru" czyli część trzecia, połapałam się dopiero wtedy, kiedy się okazało, że nie bardzo kojarzę niektóre wątki, a dzieje się tu całkiem sporo.

Mamy więc Lenę i jej byłego męża i jego wieczne oszustwa i knowania. Swoją drogą ile razy można się dać oszukać, komuś, kto oszukuje cię za każdym razem kiedy się z tobą kontaktuje?? Ileż razy można się na te plewy nabierać. Dość naiwne tutaj było zachowanie Leny...

Mamy i Pawła Werensa, którego jakoś nawet trochę już polubiłam, chyba przez to, że w tej części jest bardziej dojrzały, wydoroślał, no i musi się zająć chorym ojcem. Tutaj naszła mnie taka dygresja, żeby, niczego nie odkładać na później, bo "później" może nie nadejść, albo nadejdzie zupełnie nie takie, jakiego się spodziewamy...

Mamy i kolejną dziwną sprawę do rozwiązania, a w tle miejsca mocy, piramidy i oczywiście Król Tyru 😉. Reasumując, ta część podoba mi się zdecydowanie bardziej niż pierwsza część tej trylogii.

"Król Tyru" to ostatnia część trylogii kainickiej. Paweł Werens, dziennikarz śledczy ma do rozwiązania sprawę zaginięcia wnuczki generała Szuberta - Klaudii. Adam Dera - policjant, który wcześniej pomagał Werensowi, został zdegradowany i przeniesiony do małej mazurskiej wsi, gdzie zajmuje się sprawą tajemniczego morderstwa w grobowcu Fahrenheita.

Jest to najlepsza książka z całej trylogii, ale nie porwała mnie. Powieść to połączenie kryminału z zagadką historyczną, ale odniosłam wrażenie, że całość nie jest spójna. Plus dla autora, ponieważ Paweł Werens jest dojrzalszy niż w poprzednich częściach. Opiekuje się ojcem chorym na Alzheimera. Niestety chwilami jest bardzo naiwny, co tym bardziej dziwi, że wykonuje zawód dziennikarza śledczego.

Mam wrażenie, że autor umieścił za dużo wątków sensacyjnych: tajemnicza sekta, mąż doktor Leny Lipskiej - psychopata, który ją prześladuje, porwane dziecko. Trochę za dużo jest w tej potrawie różnych składników i dlatego nie do końca, dobrze smakuje. Chyba autor chciał za dużo wątków włożyć w jedną powieść.

Jest lepiej niż w dwóch poprzednich częściach, ale to nie jest książka, którą bym określiła jaką świetną powieść sensacyjną.