Schronisko, które spowijał mrok

Nowa powieść ze schroniskowego cyklu rzuca nas w zimne, zaśnieżone Karkonosze. Główną treścią jest wątek kryminalny, ale mamy też romans. Autor znakomicie łączy teraźniejszość z przeszłością, w wątki wymyślone, wplata fabularne prawdziwe wydarzenia. Kilka właściwie niemających ze sobą nic wspólnego wydarzeń splata w jedną, bardzo ciekawą całość. Postacie są wyraziste, zmagania z pogodą, górskimi trudnościami realistyczne. Do tego opisy szlaków, tym bardziej ciekawe, że całkiem niedawno po nich stąpałem. Z niecierpliwością czekam na kolejną część i... wyjście na szlak.

Świetna powieść. Zdecydowanie najlepsza z całej serii , chociaż projekt jest nadal otwarty. Autor twierdzi , że czwarta część w przygotowaniu. Bardzo mnie to cieszy i innych Czytelników , którzy polubili schroniska Sławka Gortycha w różnych odsłonach, zapewne też. Z niecierpliwością czekam na kontynuację.

Książka świetna, zdecydowanie najlepsza ze wszystkich trzech Schronisk, polecam

„Schronisko, które spowijał mrok” to trzeci tom kryminalnej serii karkonoskiej Sławka Gortycha. I tak, historia jest faktycznie mroczna, ale równocześnie rewelacyjnie klimatyczna i dopracowana w każdym calu! Część trzecia, ale luźno z poprzednimi związana, więc równie dobrze można sięgnąć po nią jak po historię osobną. Tym razem autor zabiera czytelników na zimową wyprawę w Karkonosze. To znaczy raczej przedwiośniem, bo w marcu, kiedy w miastach już wypatrujemy pierwszych oznak wiosny. No cóż, w górach wygląda to całkiem inaczej - tam zima króluje na całego. I autor oddaje to znakomicie - z jednej strony zachwyca ten górski zimowy krajobraz, z drugiej obrazuje, jak zwodnicze jest to piękno, jak szybko można wpaść w śmiertelnie niebezpieczną sytuację. Oczywiście książka to kryminał, a więc ma zagadkę, intrygę kryminalną rozpisaną na trzy czasy - 1947, 1991/1992 i 2007 rok. Trzy różne historie, które jednak w pewien sposób się łączą. Trzy historie, z których dwie są oparte o fakty z historii tych rejonów. Oj tak, autor splótł się ze sobą doskonale! To, jak łączy fakty historyczne, ogrom ciekawostek, legend i opowieści prawdziwych z fikcją literacką budzi mój przeogromny podziw. No i jeszcze postacie - w historii najbardziej współczesnej głównym bohaterem jest autor kryminałów - czy muszę dodawać coś więcej? Nie da się ukryć - jest to historia przebogata, ale napisana tak, że od początku do końca przyciąga czytelnika, utrzymuje w przyjemnym napięciu, w ciekawości, a jej lek...

Można rzucić wszystko i wyjechać w #bieszczady ale można usiąść na kanapie i wybrać się w #karkonosze

Tom pierwszy był dla mnie jak wymarzony prezent pod choinkę, zakochałam się od pierwszych stron. Tom drugi utwierdził mnie w przekonaniu, że @zagubionywkarkonoszach to świetny pisarz. No i wszedł tom trzeci.... Sławku coś Ty zrobił??? Chyba pierwszy raz w życiu poleciały mi łzy przy kryminale, ale do rzeczy!

Akcja dzieje się w trzech strefach czasowych, bo w 1947, 1991 i 2007 roku. Nie jest trudno domyślić się, że te wszystkie okresy w jakiś sposób się połączą, ja również temu nie zaprzeczam.

Jest zaginięcie, śmierć, jest lawina i jest Tomasz Wilczur, który ma chęć połączyć biegające po karkonoskich szczytach wątki.
Dodatkową perełką jest umieszczenie akcji w zaśnieżonych górach i bardzo realistyczne opisy. Ich plastyczność powodowała, że ja czułam ten mróz, to niebezpieczeństwo... Zresztą co tu dużo mówić 🤷 tak się wczułam, że się popłakałam.

To misterne zespolenie szalejącej natury z intrygującą zagadką kryminalną dało mi takie emocje, że nie mogłam usiedzieć w miejscu.
Jeśli dwa pierwsze tomy były dla mnie rewelacyjne, to ten jest wykopany w kosmos!!!

Warto było czekać i jakże warto było przeczytać!!!

Więc oczywistym jest, że #wartojakpieron czytać 😀

Ps. Tak tylko dodam, że na końcu książki jest mała niespodzianka dla tych co kochają chodzić po górach 😀

"Schronisko, które spowijał mrok" to nie tylko karkonoski kryminał, ale i karkonoski research pisarski.

"SCHRONISKO, KTÓRE SPOWIJAŁ MROK", to trzecia część "Karkonoskiej serii kryminalnej" Sławomira Gortycha. Autor ponownie przenosi nas w czasie i przestrzeni, żeby zgłębić tajemnice, które skrywają Karkonosze a właściwie jedno ze schronisk (które spowijał mrok). Wielowątkowa fabuła zaintrygowała mnie na tyle, że aż rzuciłabym wszystko i pojechała w góry... I chociaż wiem, że jest to w tej chwili niemożliwe, to przecież mogę sobie pomarzyć.

Pisarz Tomasz Wilczur jedzie w Karkonosze aby zebrać materiał do swojej najnowszej książki. Zainspirowany dziwną śmiercią Andrzeja Czerwińskiego zaczyna szukać dalej i dalej.. Co nie do końca podoba się wszystkim mieszkańcom w okolicy. Co odkryje pisarz i jakie będą tego konsekwencje?

Moje trzecie spotkanie z Karkonoszami uważam za najlepsze. “Schronisko, które spowijał mrok” uważam za najmroczniejszą i najbardziej trzymającą w napięciu część tej serii. Bardzo ciekawie przedstawiony zarys historyczny, cofamy się zarówno do roku 1947 jak i 1991, wszystko skrupulatnie przedstawione czytelnikowi. Do tego malownicze opisy Karkonoszy i górskich szlaków przekazane w tak realistyczne sposób, że aż czuło się mroźne temperatury i słyszało spadającą lawinę.

Rewelacyjne połączenie przeszłości z teraźniejszością, wątek miłosny, który nie przysłonił całej historii. Czytając książki pana Gortycha mam ogromną chęć wrócić w Karkonosze i ponownie przejść tymi szlakami.

W najnowszej książce autor poświęca też sporo uwagi ratownikom górskim i pokazuje nam jaką heroiczną pracę oni wykonują. Jest to w pewien sposób ukłon w ich stronę na który w pełni zasługują.

Nie wiem, czy będzie kolejna część tej serii. Jeśli tak z przyjemnością wrócę do opowieści o Karkonoszach i Duchu Gór.

o była wspaniała przygoda i kolejna wspaniała podróż w Karkonosze. Dla mnie dodatkowo trochę sentymentalna, bo patrząc na załączoną mapkę przypomniały mi się wczasy i kolonie w pobliskim Podgórznie w pensjonacie Cichy Potok. Tak mnie to wciągnęło, że odnalazłam stare i współczesne zdjęcia obiektu. I wróciły wspomnienia z dzieciństwa. Może w któreś kolejnej części Schroniska zawędrujemy do Cichego Potoku lub Jungbrunnen Hotel, jak kiedyś nazywało się to miejsce. Było by mi niezmiernie miło. A z Cieplic to już nie daleko 😉.

Wracając do samej książki to ponownie otrzymujemy oprócz doskonałej rozrywki, garść informacji o historii Strzechy Akademickiej oraz lokalnych legend. Co prawda tym razem to nie Maks jest w centrum wydarzeń, ale i tak jest bosko.

Gorąco polecam wszystkim, którzy już się spotkali z twórczością Pana Sławka. A tym bardziej tym którzy tą przyjemność mają przed sobą.