Samotny jak Szwed ?

Jako aspołeczna introwertyczka zachwyciłam się faktem, że w Szwecji ludzie nie narzucają się sobie, lubią być osobni i nikt nie wydziwia, jeśli ma się taki sposób bycia. :)
A tak poważnie - kolejna książka autorki, dzięki której można próbować poznać i zrozumieć Szwedów, ich inność. Bardzo ciekawe rozmowy z bardzo różnymi ludźmi - nie tylko Szwedami, to byłoby zbyt oczywiste.
Rozmowy o samotności, o tym, czy jest ciężarem, czy spokojem, czy wyborem, czy koniecznością, lub zrządzeniem losu? Jak się z nią żyje, co może być trudne, a co daje oddech i swobodę?
Szalenie podoba mi się szwedzkie umiłowanie samotności na łonie przyrody, samotnych spacerów, trzymania dystansu - oni czują i wiedzą, że taka samotność daje siłę i odpoczynek, pozwala spotkać się ze sobą samym, że ciągły kołowrotek nie przynosi niczego dobrego.
Oczywiście, jest też o tej samotności, która staje się ciężarem, która nie jest samodzielnym wyborem, ale wynikiem pewnych zdarzeń, lub nawet zbiegów okoliczności, ale dla mnie wydźwięk całości jest bardzo pozytywny - że samotność to coś, na co należy sobie pozwalać, że dopiero w samotności stajemy się absolutnie autentyczni, bo przed sobą niczego nie gramy, że jest to chwila oddechu w zagonionym świecie. Całość ilustrowana przepięknymi zdjęciami syna autorki - patrząc na nie, aż chce się posiedzieć samotnie w tych plenerach.

"Samotny jak Szwed?" to książka polskiej autorki, która od ponad 20 lat mieszka w Szwecji. To książka o ludziach, którzy lubią być sami. Autorka zwraca uwagę, że "Istnieje wielka różnica pomiędzy spędzaniem czasu w samotności, a bycie samotnym".

"Może jest tak, że szwedzka samotność to po prostu marzenia o wolności?"

Muszę też wspomnieć, że książka zawiera piękne zdjęcia malowniczych widoków Szwecji, zrobione przez syna autorki. Tworząc wspólnie książkę odwiedzili wiele miejsc. Patrząc na te krajobrazy mamy wrażenie ciszy, jest tylko człowiek i natura, która nas uspakaja, puste plaże, łąki, na których żyją szczęśliwe zwierzęta - wtedy mamy czas tylko dla siebie.

Autorka przeprowadziła wywiady z ciekawymi ludźmi: m. in. profesorem religioznawstwa, reżyserem czy profesorem medycyny. To oni stwierdzają, że w czasie samotnych spacerów np. po lesie, nie czują się absolutnie samotni. Mają wokół siebie naturę, którą uważają, że leczy ich dusze. Książka na pewno skłania do refleksji.

Pobyt w samotności na łonie natury jest czasem lepszy niż przebywanie w tłumie, gdzie inni nie mają nic ciekawego do powiedzenia :) Może wtedy lepiej spędzić czas z książkę - więc gorąco polecam!

"Żaden człowiek nie jest samotną wyspą."

Katarzyna Tubylewicz przygląda się i analizuje temat samotności na przykładzie kraju, w którym każda jednostka ma ogromne poczucie własnej niezależności, który pod wieloma względami różni się od innych kultur. Porusza to zagadnienie w rozmowach z twórcami piszącymi, czy kręcącymi filmy o Szwedach i Szwecji, ale również z byłym szpiegiem Vincentem V. Severskim, z profesorem medycyny paliatywnej, czy nauczycielem medytacji.

Z tych rozmów wysuwa się konkluzja, że spędzanie czasu w samotności, a bycie samotnym to dwie zupełnie inne sprawy, dlatego trzeba odróżnić samotność z wyboru od tej niechcianej. Ta może być trudna do zniesienia nawet w tłumie, gdy nie czujemy przynależności, a wyalienowanie. Gdy przywdziewamy maski, udając kogoś innego, niż naprawdę jesteśmy, grając role. A jak może być budująca i oczyszczająca na łonie natury, gdy możemy poczuć przynależność do czegoś większego, wykraczającego poza codzienność i zrozumienie, zajrzeć w głąb siebie.

Autorka przedstawia zagadnienie szeroko, pokazując wiele jego aspektów, wspartych własnymi przemyśleniami, a Szwecja wydaje się być idealnym przykładem miejsca, gdzie można cieszyć się ze swej samotności, ale i poczuć dogłębnie samotnym. Znakomitym uzupełnieniem pobudzającej do refleksji treści, są niesłychanie klimatyczne zdjęcia wykonane przez Daniela Tubylewicza, syna autorki.

Skończyłam. A właściwie umęczyłam. Ta książka to było zdecydowanie coś innego niż się spodziewałam. Tytułowa samotność zachęciła mnie i jednocześnie miałam nadzieje na mocne reporterskie zebranie i przedstawienie informacji o tym jak Szwedzi odbierają samotność, czy rzeczywiście jest to ich comfort zone czy raczej stan wymuszony wielkimi odległościami i stosunkowo niewielkim zaludnieniem na m2. A co dostałam? Zlepek rozmów autorki z mniej lub bardziej rodzimymi Szwedami. Rozmów bardzo ciekawych, to prawda (szczególnie z Noblistą, który jest w stanie porozumiewać się ze światem tylko dzięki żonie), ale bardzo na siłę dopasowany n do tytułu. Mnóstwo niepotrzebnych refleksyjnych wstawek autorki z jej przemyśleniami o życiu. I wszechobecny podprogowy PR syna autorki, fotografa, który robił zdjęcia do książki. Rozumiem rodzicielską dumę, ale wyjątkowo mało profesjonalnie to wyszło.

Kiedy usłyszałam po raz pierwszy o książce Samotny jak Szwed Katarzyny Tubylewicz w @dziendobrytvn od razu wiedziałam, że to coś dla mnie. Dlaczego? Podczas kiedy autorka opowiadała o swojej publikacji, poczułam jakby część mnie należała do Szwecji/Szwedów. Jestem typem samotnika i po przeczytaniu tej książki jeszcze bardziej, mimo sympatii dla Włoch, utwierdziłam się w przekonaniu, że bardzo blisko mi do mentalności Szwedów. Chętnie bym się tam teraz zaraz przeniosła. Może okazałoby się po tygodniu, dwóch albo trzech, że jednak ta cisza, spokój jednak nie jest dla mnie, ale chciałabym tego spróbować.
Co do samego reportażu jestem fanką zdjęć, które znajdują się w środku oraz wywiadów przeprowadzonych z różnymi osobami, które rzucają inne światło na to samo zagadnienie. Ode mnie 8/10.