Rycerz i dama

Zamiast wstępu: Brawa za okładkę. Jest zachwycająca. Przemawia ona do serca i wyobraźni.
On - Rycerz: Wcielenie cnót. Odważny, waleczny, romantyczny, oddany, wierny słowu choćby za cenę życia. Wbrew sobie ubrany w polityczny mariaż i rozgrywki królów.
i Ona - Dama: Pani na włościach, mówią, że piękna, rozumna i ogarnięta.
Dla mnie: Chimeryczny pies ogrodnika, co to pstro ma w głowie.
Nawarzyła sobie dziewczyna piwa i przez większość fabuły obwinia Randa, że musi je wypić. Takie to było trochę niepoważne. Podobnie jak obsadzenie murów piętnastowiecznej fortecy siedemnastowiecznymi kolubrynami i noszenie miecza na prawym boku, chyba po to, by przy dobywaniu go z pochwy wybić sobie głowicą zęby.
Ale co ja tam wiem. Może Rand był leworęczny? Koniec dywagacji.
Romans zaczyna się wdzięcznie i sympatycznie. Na tyle, by nabrać oskomy na więcej.
I w tym miejscu romansoczytacz naraża się na zawód i rozczarowanie, albowiem poślubiona Randowi Lianna zaczyna gwiazdorzyć i strzelać fumy. Nie odmawiam "Rycerzowi i damie" walorów, ale pomysły Lianny męczą i drażnią. Podobnie jak współczesne naszym czasom słownictwo i redakcyjne kwiatki z rodzaju żagle na których widniały smogi i diabły, Baranku Bży, ford w Voyennes (cokolwiek to jest).
Da się, ale dla spokojności własnej dobrze będzie zapijać nerwację meliską.
Oraz trzymać pod ręką jakieś kojące remedium.