Rozbiór. Wiersze i poematy

„Wiersze Joanny Oparek mówią same za siebie. Opowiadają swoją historię w strofach zawiesistych i osobliwie lekkich, brutalnych i szczebiotliwych, ekstatycznych i rozerotyzowanych. Czasem dwuznacznych, czasem jednoznacznych, ale zawsze dosadnych. Równocześnie poezja ta podporządkowuje sobie czytelników i czytelniczki, uwodzi i drażni, by wreszcie wydrwić nasze mieszczańskie przyzwyczajenia. (…)

[T]wórczość autorki „Czerwi” w istocie stanowi wizualizację praktyk przemocy, panowania nad podmiotem i ciałem, a także sprawowania kontroli, dla których sceną jest szeroko pojęta nowoczesność. Praktyki te, przefiltrowane przez psychoanalityczne ujęcie pragnienia, sadyczną rozkosz, estetykę wzniosłości i nowomedialne stylizacje, obejmują nie tylko bohaterów i bohaterki wierszy, ofiary procesu historycznego, ale przede wszystkim odbiorców tej poezji”.

– Karol Poręba, Jakub Skurtys
(z posłowia do wyboru wierszy Joanny Oparek)