Puste niebo

Baśnie i legendy mają to do siebie, że zawierają w sobie odrobinę odwiecznej prawdy i rządzą się swoimi odwiecznymi prawami.Każda z tych opowieści ma jakiś morał, wynikający z przebiegu danej sytuacji, dobrzy(zazwyczaj) są nagradzani, a źli karani, lub przynajmniej dostają jakąś nauczkę.

"Puste niebo" przypomina mi jedną z takich opowieści.
W pewnej zapadłej wiosce, która swój potencjał straciła już dawno, pewien młody chłopak Tołpi łowi, jak zwykle ryby, gdyż brak połowu może skutkować ostrymi cięgami od ojca.I staje się rzecz całkiem naturalna, chłopak łapie w swoja sieć Księżyc.Zamiast wypuścić miesiączek na nieboskłon, postanawia go podarować pewnej pannicy, za którą wodzi oczyma od jakiegoś czasu.Niestety podczas transportu, Księżyc tłucze się, a przerażony młodzian udaje się do pewnej mądrej baby, który odsyła go aż do Lublina, gdzie ponoć mieszka pewien mądry rabin, który potrafi wytwarzać księżyce, a dodatkowo wsławił się tym, że zaatakował Niebo.
Po licznych perturbacjach, nasz młodzieniec dociera do miasta, odnajduje mędrca i razem ze wspólnikami i spotkanym jeszcze we wsi diabłem, zamierzają odnowić miesiąc.
Jednak nie wszystko idzie tak gładko, jak można by się spodziewać.Na przeszkodzie staje im pewna dama, która chce mieć łysego dla siebie, komuniści i różnego sortu osoby.
Dodatkowo, aby odtworzyć satelitę, potrzebne są także anielskie pióra.
Co robić, jak temu zaradzić? Tego Wam, nie powiem, zachęcam do lektury.

Coś przydał...

Wydawałoby się, że fantastyka z założenia jest obszarem o nieograniczonych możliwościach fabularnych. Teoria ta jednak zupełnie nie sprawdza się w praktyce i czytając prawie wyłącznie książki, które chociaż w niewielkim stopniu da się zaszufladkować jako fantastyczne, zwykle z irytacją odkrywam kolejne skopiowane schematy, powtórzenia, niekiedy wręcz plagiaty pomysłów i idei, zalewające karty książek oceanami wtórności. Każda książka i każdy pomysł, które odniosą jakikolwiek sukces wydawniczy są natychmiast kopiowane przez dziesiątki naśladowców, którym rzadko kiedy udaje się napisać coś co nie jest żałosnym przykładem recyclingu. Ratunkiem przed tą powodzią powtórek
coraz bywają najczęściej dla mnie książki "z pogranicza" fantastyki, co jest wygodną zbiorczą etykietką dla utworów wymykających się
jednoznacznej klasyfikacji. Oczywiście nie zawsze są one ciekawe, ale tym razem R. Rak stworzył powieść nadzwyczajnie udaną.

Rozpoczynające się jak baśń albo ludowa przypowieść przygody Tołpiego, wiejskiego niedojdy o niewybujałym IQ, który nieopatrznie wyłowił z Bugu księżyc zamiast ryb i, we współpracy z przygodnie napotkanym czartem, natychmiast stłukł go na kawałeczki, nie trzymają się jednej konwencji. Trudno byłoby w baśni pomieścić rewolucjonistów marzących o mordowaniu strzałem w potylicę klechów, Żydów i burżujów czy zakonny dom dziecka rodem z horrorów (a może i nie z horrorów, biorąc pod uwagę znane i szeroko opisywane osiągnięcia przeróżnych zakonnic ...