Purpurowe rzeki

Nie znam książek autora. Nie oglądałam filmu. Nawet nie wiedziałam, że taki istnieje, a na książkę trafiłam przeglądając profile znajomych. Niby przypadkiem, a nie do końca. Bo Purpurowe książki to mój klimat. Moi bohaterowie. Moje zapotrzebowanie na kryminał, na psychologię, na obyczajowość, na emocje, na wewnętrzne przeżycia bohaterów. Tak, to dobra książka.
Bardzo spodobał mi się pomysł rozpisania historii na dwóch działających niezależnie od siebie bohaterów. Wplatanie w ich wątki przeszłości, kreślenie ich charakterów nie od tu i teraz, ale czerpanie z ich historii nadało im wymiarowości. Nie byli papierowi, życie z nich tryskało. I to nie tylko to jasne i błyszczące, ale również, a może nawet w głównej mierze, to ciemne i przygnębiające.
Sama historia kryminalna skonstruowana jest na tyle ciekawie, że było mi ciężko przerwać lekturę książki. Świetnie zazębiające się fakty, błądzenie po omacku, błędne wątki. To wszystko żyło w tej historii, tętniło. Sami bohaterowie to fachowcy. Fachowcy jako policjanci, niekoniecznie fachowcy jako empatyczni ludzie. Każdy walczący ze swoją przeszłością, przeciwnościami, rzuceni w świat, który niekoniecznie sobie wymarzyli, ale funkcjonujący w nim. Na swoich prawach. Buntownicy, dążący do celu. Po trupach. Ale niekiedy nie można inaczej.
Znakomita końcówka. Być może jedyna właściwa w tej sytuacji.
Polecam, choć mam wrażenie, że nie trzeba akurat tej książki polecać. To na pewno nie będzie moje ostatnie spotkanie z autorem...

Na książkę natknęłam się w bibliotece a, że opis fabuły mnie zaciekawił od razu ją wypożyczyłam. Akcja trzyma w napięciu od początku do końca, nic nie jest do końca pewne a samo zakończenie było powalające. Zupełnie się nie spodziewałam takiego obrotu sprawy. Są też mocne sceny,które chwytają za gardło a to cenię w tym gatunku.

Na przemian śledzi się jak dwóch detektywów prowadzą swoje śledztwa, pod koniec książki te sprawy łączą się ze sobą. Twórczość autora bardzo przypadła mi do gustu i chętnie sięgnę po jego kolejne thrillery. Podczas lektury przepadłam w świecie bohaterów. Zdecydowanie polecam.

Dwaj nietuzinkowi detektywi, zagadkowe morderstwa, zagadkowe włamania i tajemnica. Autor ma dar przyciągania fabułą, opisem, nastrojem klimatem. Czyta się jednym tchem, strony lecą jedna, za drugą, a obgryzanie paznokci gwarantowane.

To moje pierwsze spotkanie z autorem. Wiedziałam, że francuzi nakręcili wciągający thriller a gdy dowiedziałam się, że powstał on na podstawie książki, musiałam zapoznać się z lekturą (uwielbiam kryminały). Niestety film oglądałam wiele razy dlatego pamiętałam wiele wątków co troszkę popsuło mi wnikanie w arkany zbrodni. Ale tak czy siak jeżeli film był dobry, ba wciągający to książka musi być jeszcze bardziej!Miło, że scenarzyści zmieli końcówkę. Żałuję, że wcześniej nie dowiedziałam się o "Purpurowych rzekach". Ale i tak z pewnością nie jest to moja pierwsza i ostatnia książka Jeana-Christophe Grange.

Żałuję, że wcześniej obejrzałam ekranizację, bo to jednak trochę odbiera radość z rozwiązania zagadki. Książka jest jednak na tyle dobrze napisana, że nie można się od niej oderwać. Poza tym lubię duszne klimaty małych wiosek (i gór <3) i odizolowanych od świata społeczności.

Świetnie nakreślona historia, niby dwie osobne sprawy, a tak połączone. Straszna fabuła. Czytałam ją bardzo dawno temu i do tej pory na samą myśl o niej przechodzą mnie dreszcze. Niestety film na jej podstawie okazał się porażką.

Po przeczytaniu:http://lekturki.wordpress.com/2008/01/23/%e2%80%9epurpurowe-rzeki%e2%80%9d-jean-christophe-grange/