Północ-Południe

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to nierówne opowiadania, ale to chyba norma w takim zbiorze przeróżnych opowieści o przeróżnej tematyce około fantastycznej. Raczej klasyczne podejście - z czarodziejami, zamaszystymi bitwami, niemal legendarne, jak w mitach o 300 spartan, którzy pokonali persów, co wiadomo, jest bujdą romantyczną, na potrzeby literackie, żeby podkręcić wrażenia. Lekkie to, barwne, nie mniej brakuje zaawansowanego humoru z Wiedźmina - brakuje jakiejś takiej słowiańszczyzny na kartkach papieru. Potrafi imponować wybuchowymi tekstami, złożoną batalistyką, co dla maniaków militarystycznych będzie nie małą zabawą. W zasadzie rozumiem narzekania, że co niektórzy bohaterowie są anonimowi czy zbyt przejrzyści, ale jak pokazuje historia - większość wojen nie polega na nazwiskach, ale na użytej strategii, znajomości terenu, czy konsekwencji wynikających z podjętej walki. Nawet jeśli ktoś narzeka na budowę świata, na przerzucanie granic z północy na południe, to warto dla samej opowieści, gdzie prowadzimy śledztwo na wygwizdowie wśród zlodowaciałej skarpie, gdzie zamknięta społeczność kryje potwora przed Imperium Rzymskim. Górska Straż to wesołe chłopaki, którzy mają głowę na karku, Issaram z południa, to jacyś wykolejeńcy, ale tam też trafiają się dziwne osobliwości, jak zaczarowane obrazy, do których wkradają się sny śmiertelnych. Jestem ukontentowany, choć nie ukrywam, że mogło być lepiej. Niemniej historia o kryminalnym zabarwieniu sprawiła, że siódemka to uczciw...

Więc dałam tę książkę do przeczytania mojej cioci, ona lubi opowiadania, a mi czytanie ich idzie pomału i w boleściach. Oddała mi po tygodniu, niedokończoną, ostrzegając, że jest bardzo brutalna. Przeczytałam i tak, jest brutalność, ale brutalność realistyczna. Flaki, kanibale, rytuały — bestialstwo, które opisano już w naszej, realnej historii ludzi istniało, więc skąd to zgorszenie? NIe rozumiem.

Północ to Kenneth, który dziwnym trafem jest dla mnie Kennym z South Park, ale rudym. I jego kompania i wszystkie dziwy, na które natrafiają, będąc zwykłymi, śmiertelnymi ludźmi. Jego i Kompanię nie da się nie lubić, po prostu nie da - ich "przygody" odzwierciedlają dobre rady: zawsze pod górę, jak cię witają solą i chlebem to znaczy, że czegoś chcą, bogaci zawsze zadzierają nosa, szefowie nie muszę wszystko wiedzieć, i tak dalej i tak dalej... Całkiem dobre porady do stosowania w życiu, chociaż nie mam w sobie tyle siły, by nie wyciągnąć miecz po pokazówce Nawera. No, mam nadzieję, że jeszcze się z Szóstkami spotkam, bom ciekawa, jak przypadnie im wschodni klimat.

Południe jest dla mnie Akabą, Ghassanidami i Islamem w najbardziej twardej, zatęchłej i bezwzględnej postaci (oj, Daesh by się ucieszyło na wieść o Issaram). Z tym, iż religia coraz bardziej upadla człowieka, choć istotna dla zrozumienia różnic w rozmowie Deany i Aerinem, to finalnie prowadzi do Czegoś. Tak, bogowie nawet nie patrzą na ludzi, ich potyczki są ważniejsze, a że po drodze jakieś nieważ...

 Książka kusiła mnie już od jakiegoś czasu, ale zbyt wiele zbyt pochlebnych opinii powodowało, że podchodziłam do niej jak do jeża. Jednak w końcu się przełamałam, przeczytałam i nie żałuję.
 
 "Opowieści z meekhańskiego pogranicza" to właśnie to - zbiór opowiadań, których akcja toczy się na rubieżach Imperium Meekhańskiego. Ich bohaterami są: oddział Górskiej Straży (północ) oraz lud Issaram (południe).
 
 O ile pierwsza, północna, część przypadła mi do gustu, o tyle część południowa już mniej. Górska Straż ze swoim nietypowym podejściem do obowiązków stała się dla mnie bardziej zrozumiała niż Issaram z ich dziwnym kodeksem regulującym (wtrącającym się w) każdą dziedzinę życia.
 
 Opowiadania czytało się naprawdę przyjemnie, styl autora zdecydowanie może się podobać, chociaż uważam, że humoru mogłoby być więcej. Ogólne wrażenia mam pozytywne i w przyszłości sięgnę po kolejną część.