Każde martwe marzenie

Pojawiła się Szara Mgła, Uroczyska się budzą, Czarne Statki szaleją, a ja czytam, jak dziewczynka uczy się grać jakąś zośką.

Wegner tym razem zabrał mnie do stolycy, do cesarza. I tych wstawek nie jest za wiele, chociaż są dobrą odskocznią od opisów zbuntowanych niewolników i wesołych przygód czaardanu. Laskolnyk i jego familia jest tutaj chyba tylko po to, by wyczaić, co się w obozie Krwawego Kahelle dzieje i jak na to zapatruje się Deana. Mi tam nie szkoda, niezbyt go lubiłam. Ale Eusewenia! Ojapiernicze!

Szóstki dostały karkołomne zadanie i trafiła im się morska podróż. Kurcze, chociaż nie było w ich wątku jakiejś zapierającej dech w piersiach akcji (no, chociaż może i była),to fajnie się czytało o zwiadzie na statku. A jak jeszcze ktoś się i kolejne ktosie się dokolegowali... Powiem tyle, że Kenneth i Altsin to udany duet.

Key'la w poprzednim wydaniu była świadkiem bitwy i prawie bogiem, a tutaj wędruje sobie, by znów stać się kimś. Tyle że pod koniec książki i czysto hipotetycznie. No i bawi się w szermierkę. I została Deana. Hm... a nie wiem, scenki początkowe takie meh, ale koniec słodki. Bitwy zawsze były słodkie. Aha, i prawie nie ma Małej Kany, o hosanna, jak dobrze.

Ludzie narzekają, że Wegner poszedł w metafizykę i filozofuje - ale tutaj jak najbardziej to pasuje. W końcu, po tylu latach coś więcej wyjaśniło się w kwestii boskiej, nie-boskiej, Mrocznej i politycznej. Po przeczytani chcę więcej, więcej tego wszystkiego, o cz...