Podarować niebo

Książki o eksploracji nieznanych planet i kontakcie z obcymi rasami są chyba najbardziej klasycznym z możliwych do wyobrażenia motywów literatury SF. Pierwszą jaką pamiętam ze swojej kariery czytelniczej był "Eden" Lema. Książka Romualda Pawlaka w pewnej mierze do niego nawiązuje w założeniach. Mamy tu statek kosmiczny, który w wyniku awarii zostaje wyrzucony na obrzeża galaktyki, gdzie zmuszony jest lądować na obcej planecie z prymitywną cywilizacją. Załoga boryka się zarówno z problemem powrotu do znanej części kosmosu jak i z kontaktami z mieszkańcami planety i potencjalnymi ingerencjami w rozwój ich cywilizacji. Ta druga grupa wątków fabularnych przypomina z kolei nieco dylematy progresorów z kart powieści braci Strugackich.
Potencjalnie mogła z tego wyjść bardzo interesująca mieszanka, ale "Podarować niebo" zawodzi pod każdym właściwie względem. Przede wszystkim autor rozbudował wiele wątków pobocznych, z których żaden nie znajduje satysfakcjonującego zakończenia. Nie poznajemy rozwiązania właściwie żadnej z tajemnic. Nie wiadomo co spowodowało katastrofę statku. Nie wiadomo czy szalone teorie o podróży w czasie mają jakikolwiek sens. Nie wiadomo jak mieszkańcy planety zdemaskowali ludzi. Również główny wątek, kontaktu z cywilizacją Argunów potraktowany jest przez autora po macoszemu i urwany w momencie, w który wreszcie wydarzenie zaczęły nabierać tempa. Autor unika w ten sposób przeróżnych problemów naukowych i socjologicznych, ale jakoś trudno mi uwierzyć, że taki...